Kirkjuritið - 01.01.1954, Blaðsíða 23

ÁSMUNDUR GUÐMUNDSSON BISKUP 21
forustumenn, orðið svo sundurleitir, að mér og ýmsum
öðrum mundangsmönnum getur ofboðið.
En ég segi það alveg satt, að ég dáist að ofsamönnun-
um, þegar þeir eru það af skynsemd og velvild, í hvora
áttina, sem þeir vilja halda. Ég sé í þessu einhvern spá-
oiannsins móð, einhvern glóandi kerúbsins altarisstein, sem
gefur orð að mæla og lífinu salt og annað krydd. Og eftir
allt er stríðið líf og lífið stríð.
★
Þessi ræða mín fer að verða of löng. En hvað skal segja,
þegar umtalsefnið er stórt? Mér finnst ég í raun og veru
eiga flest eftir, sem ég vildi sagt hafa, en hugga mig við
að aðrir muni hér um bæta, og tala um prestsstarf hans
vestan hafs og austan, kennslu hans í háskólanum, kennslu
hans utan háskólans og skólastjórn, um hinn mikla ís-
lenzkumann, um formann og drifkraft Prestafélags Islands
o. s. frv.
En einu get ég ekki alveg sleppt, því að það er í raun
°g veru það, sem ég hefði viljað tala um hér, og það, sem
fyrst og fremst hefir mótað mynd mína af heiðursgest-
mum, en það er maðurinn Ásmundur Guðmundsson, sem
eg hefi nú verið með og starfað með, meira og minna,
UPP undir hálfa öld. En þar vandast málið, því að þótt
ekkert sé til stærra en mótaður persónuleiki, ekkert betra
en góður vinur og ekkert áhrifameira en mikilhæfur og
Ijúfur samferðamaður á lífsleiðinni og samstarfsmaður í
mvistarfinu — þá er ekkert til, sem erfiðara er að lýsa
með orðum en einmitt þetta.
Ég bregð því á léttara hjal, og byrja á því, að lýsa við-
burðalitlu ferðalagi, sem við áttum saman á ungdómsár-
Unum. Þetta var að vísu langt ferðalag, alla leið vestur
í miðja Ameríku.
Ferðalög eru sérstaklega vel fallin til kynningar. Þau
omangra tvo eða örfáa menn frá öllum öðrum, slíta þá
Ur venjulegu umhverfi, sópa öllum hversdagsins umbúðum
af» daglegum störfum og áhyggjum.