Kirkjuritið - 01.01.1954, Qupperneq 36

34
KIRKJURITIÐ
er kunnugt um. Margt fleira mætti telja, því að séra Hall-
dór átti mörg áhugamál, sem hann taldi, að gætu orðið
til góðs — bæði fyrir sveit sína og þjóð. En hér er ekki
tækifæri til að geta þeirra allra.
Eins vil ég þó geta enn þá. Þess áhugamáls hans, sem
ég hygg að hafi verið honum hjartfólgnast af þeim öllum,
en það var tónlistin. Tónlistin var hans annað eðli, sá
þátturinn, sem drýgstan þáttinn átti í þvi að gera hann
að þeim hugsjónamanni, sem hann var. Helzt mun það
hafa verið við hljóðfærið, að hann gat unnt sér einhverrar
friðar- og hvílarstundar. Sem tónskáld var séra Halldór
býsna mikilvirkur, ekki sízt, þegar til þess er hugsað, að
á því sviði var hann með öllu sjálfmenntaður. Án nokk-
urrar tilsagnar lærði hann hljóðfæraslátt, og stóð þar, að
því er ég hygg, mörgum framar, sem notið hefir tilsagnar.
En séra Halldór sat ekki einn að þessu áhugamáli sínu
frekar en öðrum, sem hann taldi að mættu verða til bless-
unar fyrir samferðamenn sína um lífið. Kom þetta ekki
aðeins fram í því, að hann léti gefa út lög sín, sem voru
ekki nema litið eitt brot þess mikla fjölda, sem hann samdi,
heldur fyrst og fremst í því að hvetja menn til aukins
skilnings á gildi tónlistarinnar. Hvatti hann mjög til aukins
söngstarfs, og fjölda manns kenndi hann hljóðfæraslátt,
enda sjást glögg merki þessa starfs í sóknum þeim, sem
hann þjónaði.
Mjög var séra Halldór áhugasamur um safnaðarsöng,
og hvatti mjög til aukins starfs á þeim vettvangi. Og þar
féll sáðkorn hans í góða jörð. Mér hefir verið sagt það
af þeim manni, sem var öllum öðrum kunnari þessum
málum, að það hafi ekki hvað sízt undan rótum þessa
áhuga hans runnið, sá mikli og almenni áhugi, sem vaknað
hefir nú á seinni tímum fyrir eflingu kirkjusöngsins í
landinu.
Þessi brennandi þrá séra Halldórs til að miðla öðrum
af hinum mörgu áhugamálum sínum, batt hann óvenju
traustum böndum við samferðamenn sína, og þá auðvitað