Kirkjuritið - 01.01.1954, Blaðsíða 12

10
KIRKJURITIÐ
dóminum veldur, og samvizkuna get ég ekki skorið úr
yður.“ „Sviðameinið illa grær,“ segir Hallgrímur Péturs-
son um „synda undirnar“, er hann nefnir svo. Og hversu
margur hefir borið það til banadægurs án þeirrar hjálpar,
sem kirkjan hefði mátt veita honum.
Ekki alls fyrir löngu var minnzt í útvarpserindi á dæmi-
söguna um hirðinn, sem skildi eftir 99 sauðina og leitaði
hins eina. Nú er þessi eini, sagði fyrirlesarinn, öruggur
í réttinni. Og kirkjan annast þennan litla hundraðshluta
af mikilli umhyggju. En köllun hennar er í raun og veru
sú, að gjöra allt, sem í hennar valdi stendur, til þess að
leita uppi þá 99 í óbyggðinni.
Hún verður að fara til þess ýmsar leiðir, þær er henta
bezt hverjum um sig, svo að allir undantekningarlaust
fái notið styrks frá henni. Og þó eru leiðirnar í dýpstum
skilningi aðeins ein, kærleiksleiðin.
Skriftir verða að hefjast á ný í kirkju vorri, eða eins
og það hefir verið orðað á líkingamáli: Skriftastóllinn að
rísa hjá prédikunarstólnum. í þeim efnum er kaþólska
kirkjan fremri. Það var heldur aldrei ætlun Lúters, að
skriftirnar legðust niður. En þær þurfa ekki að vera bundn-
ar við prestastéttina eina. Innan lútersku kirkjunnar eru
læknarnir ef til vill þeir skriftafeður, sem menn leita
einkum til í raunum sínum. Að líkindum koma prestarnir
þar næstir og svo blátt áfram tryggir og góðir vinir. Allir
eiga þeir kost á að vinna það kristilega og kirkjulega
starf, er mestu varðar, og gegna þannig hinum almenna
prestsdómi. Þetta er vandamesta verk kirkjunnar og hið
nauðsynlegasta, því að
sorg etr hjarta,
ef þú segja né náir
einhverjum allan hug.
Kærleikurinn einn kennir, hvernig það skal inna af hönd-
um, að lítið skal tala, en allt af fullri einlægni, hlusta vel