Kirkjuritið - 01.06.1954, Blaðsíða 4

SÉRA JÓN AUÐUNS, DÓMPRÓFASTUR:
„Andi Jesú leyfði þeim það eigi."
,,Og þeir fóru um Frýgiu og Galataland, en heilagur andi
varnaði þeim að tala orðið í Asíu. Og sem þeir voru komnir
að Mýsíu, gjörðu þeir tilraun til að fara til Bitýníu, en andi
Jesú leyföi þeim þaö eigi.“ Post. 16, 6—7.
Þessi merkilega frásögn Postulasögunnar flytur sína
hvítasunnuprédikun, því að hún sýnir oss, hvernig frum-
kristnin lét leiðast af andanum, og hver heilagur andi var
að hennar skilningi.
Hér finnum vér lykilinn að leyndardóminum um frum-
kristnina. Hinn ótrúlegi kraftur, sem hún var gædd, hið
dæmalausa hugrekki í ofsóknum og þjáningum, hinn glæsi-
legi kraftur, sem bar hana yfir risavaxna erfiðleika, —
allt verður þetta oss óskiljanlegt, nema vér gerum oss
ljóst, að hér var á ferðinni ný kynslóð, sem var örugg-
lega sannfærð um, að hún væri á valdi æðri veruleika.
Og þessi æðri veruleiki var andinn, heilagur andi, andi
Jesú, sem menn fundu að var daglega að leiða þá, daglega
að stjórna þeim, daglega að bera sjálfum sér vitni, ýmist
með táknum og stórmerkjum, eða sem hljóðlát handleiðsla,
vakin af yfirmannlegum vísdómi og kærleika.
Hvar sem vér grípum niður í fullkomnustu heimildinni
um sögu elztu safnaðanna, Postulasögunni, er þetta Ijóst,
og hvergi ljósara en af sögu Páls postula, eins og hún er
sögð þar. Enda var hann mikill vitranamaður og þess
vegna opinn fyrir ójarðneskri handleiðslu og innblæstri
frá æðri heimum.
„EN ANDI JESO LEYFÐI ÞEIM ÞAÐ EIGI.“
Páll og félagar hans eru búnir að leggja niður fyrir sér,