Kirkjuritið - 01.06.1954, Blaðsíða 11

BARÁTTUMENN 249
að líta út í augum hinna framandi þjóða. Munurinn var
furðulítill.
Bæn Hindúans.
Margt af þessu guðsorði var að vísu meira en frambæri-
tegt, það var ágætt. Sérstaklega er mér minnisstæð guðs-
þjónusta, sem prófessor Mahendra Nath Sircar, kennari
í heimspeki við háskóla í Calcutta, flutti í Lundúnaháskóla.
Hann var lítill maður og feitur, með hljómþýða og fagra
rödd, klæddur hvítum klæðum. Hófst guðsþjónustan á því,
að hann lét meðhjálpara sinn tóna ævafornt helgiljóð á
sanskrít, en síðan mælti hann sjálfur á enska tungu.
Einkum þótti mér bænin og friðarkveðjan í niðurlagi guðs-
bjónustunnar falleg, en hún var á þessa leið:
Ó, ljóssins andi, nem burt vanþekking vora, svo að
vér megum sannleikann skoða.
Ó, lífsins andi, gæð oss ódauðleik, svo að vér megum
dauðann sigra.
Ó, kærleikans andi, fyll oss himneskum unaði, svo að
vér megum auðsýna allri veru ástúð og vináttu.
Ó, vizkunnar andi, frelsa oss af klafa girndanna, svo
að vér megum vakna til æðstu þekkingar. Þú ert það.
(Tattvamasi).
Lýs milda Ijós fram á veginn.
Friður á himni, friður í upphæðum, friður á jörðu,
friður yfir vötnunum, friður yfir grösum og trjám,
friður með Visve Devah, friður með Brahma, friður
með öllum, friður friðarins sé með oss:
Om Santi! Om Santi!! Om Santi!!!
Einkum voru fyrirlestrarnir margir ágætir, og þótti
toér þó ekki meira til annars koma en fyrirlesturs þess,
er Radhakrishnan, kunningi minn úr lestrarsalnum, flutti,
en ég varð þess þá áskynja, að hann var á þessum árum
kennari í austrænum trúarbrögðum og siðfræði við Ox-
fordháskóla. Var hann mælskumaður mikill og ræðuskör-
ungur, auk vitsmuna sinna.