Kirkjuritið - 01.06.1954, Blaðsíða 35

FRÁ STARFI PRESTS 273
lítill bíll og veikbyggður og alls ófullnægjandi til vetrar-
ferðalaga.
Spurningin er: Hve lengi sætta menn sig við hin ójöfnu
lífskjör — eða öllu heldur, hve lengi halda menn út, hve
lengi endist þeim þrek og kjarkur að halda uppi sinni
menningarbaráttu við hin tiltölulega frumstæðu skilyrði
útkjálkabyggðanna, miðað við og í samkeppni við tækni-
Þægindi og önnur eftirsótt lífsgæði bæjanna?
Sem hver annar borgari í ábyrgðarmiklu, opinberu starfi
um nær aldarfjórðungs skeið, hefi ég reynt að líta á gang
uiála svo óvilhallt, sem ég hefi frekast mátt. Fæ ég ekki
betur séð en ný vá setjist að þjóðardyrum fyrir hvert
býli, sem í eyði fellur. Trúin spillist og tungunnar vörn
verður að minni, sem byggðin færist saman og býlum
fsekkar. Hver hurð, sem lokast í hinzta sinn á útnesjum
lands vors, táknar, að færri bæjabörn njóti ódáinsveiga
islenzks f jalla-, dala- og f jarðalofts á sumrum, og um leið,
að sá hópur stækki, sem byggja þarf yfir hæli, bæði til
sumardvala og ársvista, fyrir milljónir og aftur milljónir
króna. Og er þar þó aðeins talað um stofnkostnað slíkra
heimila. Margir þekkja svo, hvernig stundum gengur eða
tekst til með rekstur sumra opinberra stofnana.
Mál það, er hér um ræðir, er miklu alvarlegra en svo,
að siðmenntuðum mönnum og ábyrgum sæmi um að sak-
ast eða öðrum ófarir að kenna. Ef horfzt er í augu við
vandann með bróðurlegum skilningi og löngun til að firra
toeinin, þá hlýtur að vera hægt að hjálpa. Góður vilji,
ásamt heilbrigðri skynsemi og kristilegu siðgæðisþreki,
finnur ætíð færar leiðir. Og ég tel þá hjálp meiri, sem
fyrirbyggir slys, en hirðir hinn slasaða, enda þótt þess
Þurfi líka með.
Það eru sett lög og reglur og fjölmennt lögreglulið
kostað til að sjá um, að sett boð séu haldin, og fangelsi
eru byggð og betrunarhús. En ekkert af þessu er einhlítt.
Siðferðis- og menningar-slysunum fer æ fjölgandi, eftir
Því sem mennirnir búa fleiri saman. Hvað er hægt að