Kirkjuritið - 01.06.1954, Blaðsíða 8

246
KIRKJURITIÐ
í Búastríðinu og var bókstaflega „leiddur af andanum" á
eina staðinn á stóru landsvæði, þar sem nokkur möguleiki
var að bjargast frá bráðum dauða. Sjálfur er hinn aldni
stjórnmálagarpur sannfærður um, að þar hafi bjargað
guðlegt vald, og hann hefir ekki verið feiminn við að
segja brezku þjóðinni það. En þetta dæmi þykir blaða-
manninum merkilegri vitnisburður um handleiðslu andans
en allar bollaleggingar guðfræðinnar saman lagðar um,
hvað andinn sé, heilagur andi. Þá birtir blaðamaðurinn
viðtöl við ýmsa frægustu rithöfunda Breta og listamenn
í dag, þar sem þeir segja frá því, hvernig leiðsögn andans
hafi veitzt þeim í lífi þeirra og list.
Þannig reyndi Páll postuli heilagan anda, eða anda Jesú,
í daglegu lífi sínu, andann, sem ýmist greiddi honum veg
eða hindraði ferðir hans, þegar hann sá ekki sjálfur nógu
langt. Og þannig eigum vér að reyna leiðsögn andans enn
í dag, reyna í daglegu lífi voru kraft hans og visdóm,
þiggja leiðsögn hans, en sjá, að minna máli skiptir hitt,
hverjar hugmyndir menn hafa gert sér um, hver hann er.
Vissulega er handleiðsla andans mörgum með vorri
kynslóð veruleikur, en svo hefir efnishyggjan gegnsýrt
hugmyndaheim þorra manna, að þeir túlka handleiðsluna
að ofan sem tilviljanir eða markmiðslausa duttlunga lífs-
ins. Þess vegna verður lífið svo kalt, að lindir hjartans
frjósa, engin trúræn hrifning nær að gefa hjartanu hita,
engin trúarleg hugljómun nær að opna sálunni sýn yfir
töfrana í tilverunni, töfrana, sem engin mannssál sér, ef
trúarauga hennar er lokað.
Þá sýn gaf hvítasunnan fyrir 19 öldum, og andinn bar
sjálfum sér vitni með táknum og kraftaverkum, sem fjöl-
margir telja nú hégilju og heimsku. Ég trúi því, sem einn
af hebresku spekingunum sagði, að þar sem vitranirnar
hætta, iendir fólkið á villigötum.