Kirkjuritið - 01.06.1956, Blaðsíða 26

264
KIRK JURITIÐ
hlut, er við áttum að varðveita og skila? Hér er sannarlega mikil
alvara á ferð, og áreiðanlega mesta vandamál þessara tíma.
Við horfum á kirkjumar og þykir þar þunnskipað. Það mun
því miður satt, og ekki allt prestanna sök. Kirkjan hefir vissulega
dýrmætan boðskap að flvtja hverju mannsbarni, og sá boðskap-
ur er máttugur til áhrifa, ef hann fær snortið hjörtu manna. En til
þess þarf hann að koma frá hjarta boðandans. „Hann þarf að
vera brennandi i andanum og sýna áhuga í starfi sínu,“ segja
menn. Og satt er það. En það skilja allir, sem vilja, að aðstæð-
urnar eru oft harla erfiðar fyrir prestinn að fylla kirkjuna, því
miður. Víða eru kirkjur kaldar og lítið aðlaðandi, fámennir söfri-
uðir, söngur lélegur, o. fl. sem ekki laðar til kirkjusóknar, og svo
muii þetta sennilega lengi verða. En þó mun áhugasamur prest-
ur geta mörgu snúið til betri vegar í þessum efnum, og eru þar
mörg dæmin, sem betur fer. En á því hefir mig oft furðað, hve
lítið prestarnir gera til þess að fá fólkið til að syngja með við
guðsþjónustuna. Er það í raun og veru ömurlegt að sjá alla sitja
þegjandi og án allrar þátttöku í söngnum. Þetta er liinn mesti
ósiður. Söfnuðurinn á að taka þátt í guðsþjónustunni með því að
syngja sálmana. Og prestarnir eiga að hvetja fólkið til þess,
þangað til sá ósiður er horfinn úr ísl. kirkju, að enginn syngi þar
sálm nema kirkjukórinn, sem hefir að sjálfsögðu sínu hlutverki
að gegna, en hvorki á né má vera einvaldur um sönginn. Og ég
er líka sannfærður um það, að almenn þátttaka í söng við guðs-
þjónustuhaldið mundi ýta undir og örva kirkjusóknina.
En þótt messur væru fleiri og kirkjusókn betri en nú, og það
væri að sjálfsögðu æskilegt, þarf miklu fleira til, svo að vel sé.
Sennilega hefir aldrei verið meiri þörf á því en nú, að prest-
arnir „prédiki á stéttunum“, — í margskonar merkingu.
Við, sem verðum að teljast til hinna eldri tíma, finnum glöggt,
hversu geigvænlega hefir verið slakað á ýmsum venjum, er
styrkja skyldu þátt guðstrúar og bænrækni í þjóðfélaginu. Ma
m. a. minna á það, að flestir eða allir signdu sig og lásu bænh'
kvölds og morgna, báðu Guð að blessa sér matinn, lásu ferða-
bæn, er hefja skyldi ferð á sjó eða landi, að ógleymdri þeirri
föstu venju flestra eða allra heimila að halda uppi guðræknis-