Kirkjuritið - 01.02.1961, Blaðsíða 25

KIRKJURITIÐ
71
inni og blekkingunum er miskunnarlaust beitt í flokksbar-
áttunni, bæði í blöðum og á mannfundum. Þetta er ekki mín
uppfinning, hvað þá uppspuni. Öll blöðin segja það daglega,
sð hin flokksblöðin ljúgi svo að segja öllu. Og í útvarpsumræð-
um frá Alþingi bera andstæðingarnir stöðugt lygi hver á ann-
an. Þar um er þjóðin öll til vitnis.
Það liggur líka öllum í augum uppi, sem lesa blöðin að stað-
aldri, að það er næstum því ógerningur að fá hlutlausa fræðslu
um innanlandsvandamál. Og meira að segja oft ekki um út-
lend stjórnmál heldur. Alveg eins og hver flokksforysta
lætur í hernaði flokksmönnum sínum þær upplýsingar ein-
ar í té, sem henni finnst bezt henta, og gefur henni eingöngu
þær skýringar, sem henni þóknast. Venjulegasti gangur mál-
anna hér í landi er sá, að flokksmennirnir heyra það á ein-
hverjum fundi eða lesa það í blaði sínu, að flokkurinn hafi nú
ákveðið þetta og þetta — og það er undirskilið, að þeirra sé það
eitt að hlýða. Hvort sem þeir botna nokkuð í málinu — eða eru
því samþykkir í hjarta sínu eða ekki.
Er þessi stjórnmálaaðferð æskileg? Er hún grundvöllur og
skilyrði hins sanna og rétta lýðræðis? Gæti nokkur játað því?
Þetta er flokkaeinræði, en ekki lýðfrelsi.
Lífsskilyrði lýðræðisins er almenn menntun og menning þegn-
anna. Hver einasti karl og kona í lýðræðislandi á að geta gert
sér sem bezta grein fyrir þjóðmálunum. Til þess þurfa blöð og
útvarp, fundir og margt fleira að hjálpa honum. íslenzk blöð
bregðast öll þessu hlutverki meira og minna. Þau eru fyrst og
fremst flokksblöð — en ekki þjóðarinnar. Þau villa mönnum
oft frekar sýn í mikilvægum þjóðmálum heldur en þau greiði
úr þeim. Vér, sem viljum vita sannleikann um efnahagsmálin
t- d., förum oftast i geitarhús að leita ullar með því að lesa
blöðin. Þeim ber sem sé engum saman um þau mál. Og ef vér
trúum ekki í blindni á einhverja flokksforingja, vitum vér
naumast aðalstefnuna — hvað þá meira. Litlu vitrari komum
vér af flestum fundum um landsmálin.
Þessi vantrú á sigurmátt sannleikans og þessi ótrúlega lítils-
virðing á hinum „háttvirta kjósanda", er mein í þjóðlífinu, sem
leita verður allra ráða við að lækna.
Trúin á lygina reynist ævinlega og alls staðar haldlaus og til
skaðræðis, þegar til lengdar lætuur. Hvort heldur æðri eða