Kirkjuritið - 01.02.1961, Qupperneq 43

KIRKJURITIÐ
89
Indælan blíðan. Og gömlu konurnar, sem ekki sáu út yfir það,
sem þær höfðu að gera, klufu þrítugan hamarinn að komast
til kirkju sinnar. Þær fundu svo vel, hve gott var að fleygja
öllu því daglega og þreytandi úr huganum og lauga andann í
hugnæmu efni: Við hásæti guðdómsins bjarta.
Margir í þessari sveit hafa lifað í þessu húsi góðar stundir
— stighækkandi stundir — sumir verið skírðir, fermdir, giftir
— staðið hér á hinum þýðingarmiklu tímamótum lífsins, þar
sem allt breiddi út faöminn að lífinu laöandi. Einnig margir
liðið hinar sárustu sorgir, þegar menn hafa látið hinar síðustu
jarðnesku leifar ástvina niður í skaut náttúrunnar i skjóli
þessa húss. En þó hefur það ætíð verið svo, eins og alþýðu-
hagyrðingur kvað, að Yfir harma sollinn sjá sé ég bjarma af
vonum.
Rás tímans og tíðarandans kemur fram alls staðar og í öllu,
það sem áður þótti ágætt og fyrirmynd, þykir nú ónothæft.
Þannig er það með kirkjuna og þannig er það með okkur sjálf.
Þótt við þykjum fyrirmyndarfólk á manndómsárunum, verk
okkar góð og uppástungur ágætar, þykjum við sjálf og allar
okkar gerðir einskis nýtar, þegar við erum orðin gömul, það
er eins og skáldið kvað: Ungur þótti ég með söng.
Kirkjan þessi þótti á sínum tíma ágætt hús úr vönduðum
viði, stór og björt. En þó, þegar tíminn leið, þóttu gluggarnir
of litlir, svo þeir voru stækkaðir. ,,En hvílík birta,“ sagði fólk-
ið. Og nú lítum við á allt húsið sem ónothæft.
Nú ætlum við að byggja nýja kirkju og er ekki nema gott
um það að segja, en athuga skyldum við það, að undirstaðan
að þessari byggingu er fyrir löngu lögð, nefnil. með sjóðmynd-
un. Það er eitt af hinum vitru og framsýnu mannanna lögum,
sem mæla svo fyrir, að leggja ofurlítið fé til hliðar til endur-
uýjunar á hinum forgengilegu verkum okkar. Svo í raun og
veru er það svo, að kirkjan tekur myndbreytingum í samræmi
við tíðarandann og kröfur tímans.
Nú reynir á, hve lengi verk okkar standast dóm tímans, en
það fer eftir því, hve vel við vöndum þau og hve langsýnir
við erum. Athuga skyldum við það, að við byggjum ekki fyrir
okkur sjálf eða börnin okkar nema að nokkru, heldur fyrir
kynliði komandi tima. Nú verður byggt úr haldbetra efni en
áður var notað. Að vísu býst ég ekki við, að kirkja sú, er við