Kirkjuritið - 01.02.1961, Qupperneq 44

90
KIRKJURITIÐ
reisum, standi á borð við hinar gotnesku kirkjur miðaldanna,
sem byggðar eru um og fyrir landnámstíð eða meira en 1000
árum og standa í fullu gildi enn og þykja meira að segja snilld-
arverk og meistarastykki. Hér fer sem oftar, að allir menn
verða dæmdir eftir verkum sínum, bæði hér og annars heims,
sbr. Dómar falla eilífð í / öld þó spjalli minna / gæta allir ættu
því / eigin galla sinna. Við skulum kosta kapps um, að bæði
þetta verk okkar og önnur standist dóma samtíðar og kom-
andi tíma.
Þetta verður líklega í síðasta sinn, sem við komum sam-
an til guðsþjónustu í þessu húsi. Það má heita, að hún hafi
skyggðan sinn skjöld, því hér hafa engin óhæfuverk eða ódæði
verið drýgð, eins og í mörgum kirkjum erlendis, þar sem fólk
hefur flúið inn í helgidóminn í sárustu nauðum sínum og verið
svo drepið af grimmum hermönnum, þar til blóðið rann í
straumi út úr dyrunum. En það veit ég, að margar góðar
bænir hafa stigið fram fyrir almættið og mörg fögur heit verið
unnin. Við getum tekið undir með skáldinu, sem sagði: Og
blessum öll hin hljóðu heit.
Vinnum einhuga heit að því að verða góðir menn og batn-
andi eða sem nýtastir menn fyrir sjálfa okkur, land og þjóð.
Að síðustu langar mig til að biðja söngflokkinn að syngja
síðasta erindið úr fegursta bænasálminum, sem ég hef nokk-
urn tíma heyrt, eftir stórskáldið og mannvininn M.J.: Faðir
ljósana og standa upp á meðan. ...
Ólafur Sigurðsson
á Hellulandi.
Rödd min skal fagna hátt, hærra en rödd konu, sem hefur alið
barn sitt, hærra en englar hrópa fagnandi yfir syndara, sem bætir
ráð sitt, glaðar en fuglarnir syngja morgunsöng, því að ég hef fund-
ið það, sem ég leitaði. Og þótt mennirnir sviptu mig öllu og rækju mig
burt úr samfélagi við sig, þá myndi ég samt varðveita þessa gleði.
Þótt allt yrði frá mér tekið, þá myndi ég engu að síður varðveita hið
bezta — sæla undrun yfir óendanlegum kærleika Guðs, yfir speki
ráðsályktunar hans. — Saren Kierkegaard.