Kirkjuritið - 01.10.1962, Blaðsíða 14

KIRKJURITIÐ
348
ast: Þrátt fyrir alla skóla ojj; stofnanir, sem rísa kunna upp í
Skálholti og Hólum, verða þeir staðir aðeins skuggar hins
liðna, á meðan þeir eru biskupslausir. En með nýjum biskups-
stólum rísa þeir upp í endurnýjungu lífdaganna. Og það er
það, sem þjóðin vill og kirkjan þarfnast.
Óþolandi ranglæti
Oss Islendingum hlöskrar að lesa um ýmiss konar ófrelsi
austan járntjalds, sem er almenningi þar harður fjötur um fót.
Finnst að vér gætum ekki unað öðru eins og hlytum að rísa
gegn því, hvað sem það kostaði. Oss liryllir líka við að lesa
sumar frásagnir af samskiptum hvítra manna við Svertingja
í Ameríku. Dæmum hinar og þessar aðfarir í þeiin málum
ekki mannsæmandi. Óþarft er að minna til viðhótar á að-
gjörðir Portúgala í Angóla, meðferð spönsku stjórnarinnar á
mótmælendum og annað jiessu h'kt.
Vér göngum sjálfir með bjálka í augum. Mörgum þjóðum
mundi finnast skattalöggjöf vor og framkvæmd hennar oss
til óþolandi vansæmdar, enda hróplegt ranglæti og sívellandi
siðspillingaruppspretta.
Árlega liella menn úr skáluin reiði sinar, eða liafa það að
nöprum gamanmálum, þegar útsvars- og skattskrárnar koma
fyrir augu þeirra. Lang mestum hluta þjóðarinnar finnst þá,
að hann hafi verið svo liart leikinn og beittur svo mikluni
órétti, að hann geti raunar varla trúað því. En af því að liann
er orðinn þessu vanur, þagnar hann von bráðar og þraukar
eitt árið enn. En einlivern tíma sýður upp úr.
Hér er engum einum stjórnmálaflokki um að kenna, hvað
þá einstaklingi.
Sökin er að vissu leyti mest hjá verkalýðnum og launafólk-
inu, sem lætur sér lynda að verða að hera hér þyngstu byrð-
arnar, vegna j>ess að framtalsskylda þegnanna er ekki með
sambærilegum liætti.
Margur verka- og launamaður kemst ekki hjá að telja frani
allar tekjur sínar, en hefur ekki rétt til að færa neitt, sem
lieitið geti til gjalda. Flestir aðrir þ. á. m. allir atvinnurek-
endur, ýmsir okkar embættismannanna og sjálfir löggjafarnir
mega telja liina og þessa kostnaðarliði til frádráttar.