Kirkjuritið - 01.10.1962, Qupperneq 23

KI RKJURITIÐ
357
máttugum guðsmönnum, og þess vegna eykst í velgengninni
siðspilling, afbrot ungmenna, glæpir, drykkja og svall, laus-
ung og óheiðarleiki í fjármálum og viðskiptum. Enginn Jó-
hannes skírari, sem greiðir götu drottins, enginn Jeremía eða
Amos, og enginn Stefán lieldur, að okkur finnst að minnsta
kosti, en Guð fyrirgefi okkur, ef við fellum liér ranga dóma.
Einstaklingar geta verið fátækir í auðlegð sinni, og þjóðir
geta verið andlega fátækar í velgengninni. Aðeins sá einstakl-
ingur og sú þjóð, sem reisir hús sitt á bjarginu, er örugglega
grundvölluð.
Um lærisveina Krists, sem áður höfðu verið kjarklitlir og
hálf hræddir, er þetta sagt: „Allir þessir voru með einum
huga stöSugir í bœninni.ií Og þá gerðist livítasunnu-undrið.
Það var vorregn kristninnar, senx gaf mikinn andlegan gróður
og nxikla sigra.
„Biðjið drottinn xim regn,“ segir spámaðurinn. Hann veitir
vorregn og liaxxstregn á réttum tíma; helliskúrir og steypi-
regn gefxir liann þeinx, hverri jurt vallarins.“
Vantar kristnina ekki einnxitt haustregnið. BiSjiS drottinn
um regn, segir spámaðurinn. Eigunx við að voga slíkt? Meg-
unx við vera að því að biðja? Trúum við á bænheyrslu? Það
er allt á okkar valdi, hvort við fáum eldhuga, hvort við fá-
um hið andlega haustregn, fáxjm siðbót og vakningu í landinu.
Ekki stendur á lionunx, senx sigurinn gefur.
Söguskoðun A. Toynbee’s
(lIr bréfi er hann ritabi í enskt blat) 20. 1. 1961)
1. Vér konxumst lítt til skilnings á nxannlífinu með því að
hinda oss einvörðungu við efnisleg liugtök; vér verðum jafn-
hliða að gera ráð fyrir andlegri staðreynd, sem vér eigum hlut-
deild í, en nær jafnframt út fyrir vort eigið líf.
2. Einuixgis út frá þeinx skilningi getum vér leitað meining-
ar í sögunni, þótt í ófullkonxinni nxynd sé og sífelldra breyt-
mga uixdirorpin, sakir nýrrar þekkingar.