Kirkjuritið - 01.10.1962, Síða 29

KIRKJURITIÐ
363
því lélegasta, sem frá henni kann að hafa komið um aldirnar.
En sé farið að ræða um viðhorf kirkjunnar til spiritismans og
guðspeki, er vert að spyrja einnig: Geta spiritistar og guðspek-
ingar hafnað kirkjunni? Ég var í æsku nemandi próf. Haraldar
Níelssonar og þekkti hann vel. Það var lians von, að einmitt
spiritisminn myndi opna augu manna fyrir gildi kristindóms-
ms, og kirkjunnar. Hann átti jafnvel von á því, að spiritistar
yrðu kirkjuræknari en aðrir menn. Að sumu leyti rættist sú
von, að bæði spiritistar og guðspekingar leggðu fram sinn skerf.
Ég minni t. d. á sálma, sem Sig. Kristófer Pétursson, Jakob
Smári, Valdimar Snævarr og Einar Kvaran hafa lagt fram til
Sálniabókarinnar. En ég vona, að enginn móðgist af því, þótt
eg segi, að bæði guðspekingar og spiritistar gætu lagt sig meira
fram í guðsþjónustulífi kirkjunnar en þeir gera. Þar fara fram
andlegar æfingar, og trúarbragðafræðsla, og samvistir við söfn-
u®, sem áreiðanlega er stærri en sá, sem vér sjáum með líkam-
ans augum. Jakob Jónsson.
GAMLAR VÍSUR
ÆSir fjúk um Ýmis búk,
ekki er sjúkra veSur,
klœSir hnjúka hríS ómjúk
hvítum dúki meSur.
Ljósavatnssystur.
Margt er þaS, sem beygir brjóst,
brattan geng eg raunastig.
Kristur, sem á krossi dóst,
kenndu nú í brjóst um mig.
Húsgangur.
Þótt eg fótinn missi minn,
mín ei rénar kœti;
hoppaS get eg í himinninn
haltur á öSrum fœti.
SigurSur Pétursson.