Kirkjuritið - 01.10.1962, Blaðsíða 35

KIRKJURITIÐ
369
talsins, þar á nieðal einn hóp, sem að mestu var skipaður kon-
um og annan með amerísku ungmennunum. Tryggði þessi
niðurskipting fulltrúanna í smærri hópa virkari þátttöku hvers
einstaks þeirra og þar af leiðandi meiri árangur. En auk þess
var önnur niðurskipting, þar sem farið var eftir landssvæðum.
En á mótinu voru fulltrúar úr öllum landsfjórðungum. Að
þessu loknu voru bornar fram kaffi og kökur, en matur allur
var afbragðsgóður. Annaðist séra Guðmundur Óli Ólafsson á
Torfastöðum síðan kvöldbænir, áður en gengið var til náða.
Næsta morgun stjórnaði séra Magnús Guðmundsson, Set-
ltergi Biblíulestri og annaðist lielgistund. Síðan flutti séra
Garðar Svavarsson framsöguerindi, þar sem bann ræddi um
asskuna og æskulýðsfélög kirkjunnar. Hann vakti atbygli á
því, að margt virtist benda til þess, að kirkjan væri að missa
tökin og verða undir í baráttunni um mannssálina. Nauðsvn-
legt væri því, að befja starfið meðal hinna ungu, og sæist bezt
1 starfi stjórnmálaflokkanna, hversu mikla áherzlu þeir legðu
é unglingafélög sín. Kirkjan liefur liaft sína möguleika um
ablarraðir og nær enn til barna allt frarn að fermingaraldri.
«En bvers vegna missum við af þeim, þá þau þykjast fólk?“
spurði ræðumaður. Hann liélt áfram og varpaði fram þeirri
spurningu, bvort reynandi væri að fylgja tízkunni og efna til
dansleikja og annars slíks, en svaraði sér sjálfur og sagði: „En
þá er það ekki kirkjan, sem nær til æskunnar og nær henni
til sín, heldur æskan, sem gefur tóninn og breytir þeim salar-
bynnum, sem kirkjan býður, í skemmtistaði sína. Pörin kæra
sig ekki um að láta okkur fylgja sér lieim! Hættan er, að við
leiðum þau ekki til Krists, lxeldur út í glauminn fyrr en ella,
ef slíkir dansleikir eru fyrir börn á fermingaraldri. Öðru máli
gegnir vitanlega með eldri æskulýðsfélaga“. Séra Garðar benti
á, að með kynþroskaskeiðinu liefst önnur fæðing, þá vilja ung-
töennin eignast sjálfstæða tilveru, fara út af heimilunum og
tnynda klíkur kaldra krakka, sem eru uppistaðan í velmegun
sjoppueigendanna. En þetta allt er aðeins veik skurn, sem
uauðsynlegt er að ná inn úr í fiskinn, áður en skurnin er ein
eftir og liusjónirnar brostnar. „Eftir þessum megum við ekki
bíða“, lauk ræðumaður orðum sínum, „og við erum liingað
komin í dag til þess að ræða, bvaða aðgerðir eru vænlegastar
til bjálpar“.
24