Kirkjuritið - 01.01.1963, Qupperneq 10

KIItKJUKITIM
4
skulum vér þakka fyrir oss og þá, sem skortir sæmilega siði.
Því fyrirbænir eru ómissanlegur liluti af þjónustu vorri.
IV
En livað skal segja þegar Guð lieyrir ekki bænir vorar. forð-
ar ekki frá styrjöldum, slysum og váleguin viðburðum? Hættir
liann þá að vinna sitt verk eða vera miskunnsamur Guð?
Nei, einnig á slíkum tímum vinnur Guð sitt verk, í sköpun
og endurlausn. Um samhengi þjáninganna liöfum vér áður rætt
á öðriiin stað. Guð vinnur sitt framandi verk (opus alicnum)
einnig eftir að menn liafa sagt sig úr lögum við liann og neil-
að' náunga sínum um réttlæti, sannleika og kærleika. En þá
verður vilji lians ekki svo á jörSu sem á himni, lieldur verður
liann ö8ru vísi á jörðu en á liimni. Það er ekki lians náðugi
góði vilji sem verður í styrjöldunum, beldur lians framandi
vilji, dómurinn, þar sem vér menn uppskerum það’, sem vér
liöfum sáð — og saklausir ganga með sekum til uppskerunn-
ar, þar sem báðir tilheyra seku mannkyni. Inn í þessa þungu
reynslu befur undirritaður, ásamt eiginkonu sinni gengið og
þolað slíka tíma með þjáðri og þrautpíndri þjóð árum sam-
an — þar sem margir vor á meðal auðguðust á þeim árum,
þótt aðrir ættu um sárt að binda.
„Vort bold“ — þ. e. vor sjálfráða, eigingjarna eðlishneigð
— vildi vafalítið iðnvæða bænalífið ef kostur væri, gera ]>að
að iðnrekstri, tæknilegum, líkt kvikmyndum og útvarpi, eign-
ast yfirnáttúrlegar tryggingar, sem nægðu vorri þjóð, hvernig
sem öðrum vegnaði, eiga Guð, sem væri yfirnáttúrlegur for-
stjóri, en ekki Faðir Vor. „Heimurinn og vort liold“ vill rjúfa
samfélagið við Guð — eins og búið er að rjúfa samfélag vort
við náttúruna. Hinn Guði-frásnúni lieimur rýfur samfélag for-
eldra og barna, samfélag vina og ástvina, samfélag bjóna (eins
og vér vitum að þetta samfélag er einatt rofið af áfengi og
öðrum lijóna-djöflum). Þau máttarvöld, sem menn eiga í böggi
við — eða þræla undir — eru sterkari en mannlegur máttur
cinstaklinga. Og gegn sínuni eigin vilja eiga margir þátt í að
magna þau. Bæði fyrr og nú liafa máttarvöldin — bæði bin
félagslegu og and-félagslegu — tilhneigingu til að koma sér
fyrir milli Guðs og manna og rjúfa samfélagið við liann.
Það er aðeins í Jesú Kristi, Frelsara vorum að vér þekkjum