Kirkjuritið - 01.02.1965, Blaðsíða 31

KlRKJURITIl)
125
J'tið sem staðfestingu skírnarsáttmálans, a. m. k. öðrum J>ræði
og liún miðar að fullri þátttöku ungmennisins í lífi safnaðar-
lns, þannig verður fyrsta altarisgangan yfirleitt að afstaðinni
fermingu.
Uin fastákveðinn fermingaraldur var lengi vel ekki að ræða,
en almennt munu ungmenni hafa verið fermd á aldrinum 14
19 ára og |)ó stundum talsvert yngri. Og allar götur síðan
|il þessa dags, má segja, að hér hjá okkur hafi staða fermingar-
niiiar í stórum dráttum verið mjög í samræmi við þá stefnu,
seni mörkuð var af oddvitum íslenzkrar kirkju fljótlega eftir
tilkoniu siðbótarinnar. En ásamt með hinum eiginlega ferm-
ngarundirbúningi liöfðu íslenzkir prestar löngum eftirlit með
uPpfræðslu barnanna frá unga aldri. Þetta eftirlit framkvæmdu
|>eir á liúsvitjunarferðum sínum fyrst og fremst, þar sem eftir
jn'i var gengið, að börnunum væri kennt að hafa gott orð um
iond, — og með miklum sanni má enda segja, að fermingar-
uudirbúningurinn liefjist á heimilunum sjálfum, — eða eigi að
gera það. Um leið og harninu er kennt að nefna nafnið Jesús
°g hiðja sínar hernskubænir, er fermingarfræðslan liafin, ■—
Það er efalaust að það varðar óumræðilega miklu um
arangurinn af liinum svokallaða fermingarundirbúningi okkar
piestaima, að grundvöllurinn, sem heima er lagður sé eittlivað,
01 á sé byggjandi.
Eengi býr að fyrstu gerð, segir máltækið og það er öruggt,
u<! sá andblær, er umlykur barnið á fyrstu árunum, Jiegar Jiað
01 :,ð vakna til vitundar um sjálft sig og umhverfi sitt, — Jiað
öruggt, aft' gá andblær og þau álirif, sem það þá verður fyrir
jáða miklu um framtíðarviðhorf Jiess og alla gerð. Þess vegna
'lýtur frumforsendan fyrir farsælli útkomu fermingarundir-
uningsins að vera sú, að lieimilin séu kristin, — að foreldrarnir
*11 þess umkomnir og liafi áliuga á að opna börnum sínum
niusýn í leynd ardóma trúarinnar, eftir því sem um getur orðið
l' — hiðji fyrir þeim og með þeim, — tali við þau um
fsu °S leitist við að gera Jiau lionum handgengin með sínu
eiSln fordæmi.
er Jiað alkunna og ójiarft um að ræða, að á þessu er vægast
'ið~l 1U*kiU misbrestur með okkar samtíð og til þess að reyna
a kæta hér úr hefur kirkjan að undanförnu lagt sívaxandi
J