Kirkjuritið - 01.03.1967, Blaðsíða 24

118
KIRKJURITIÐ
kenna börnnin sínnni né öSrum, livernig á aS lifa sönnu nianii'
lifi.
Kirkjan varpaSi liér mestu ljósi á veg manna áður, brenndi
lífsreglurnar inn í buga Jieirra. Hún á þar enn miklu blutverki
að gegna. Og ég bygg að ein leiðin, sem liún mun fara í frain*
tíðinni verði að efna til foreldrafræðslu í einhverri mynd. Ofí
þeim niun fyrr, sem bafizt verður handa urn það, því betra-
Kristin viShorf
Sigurður A. Magniisson skrifar merka grein í Morgunblaðið
21. februar s. ]. um ameríska skáldið og Islandsvininn W. H-
Auden í tilefni af sextugsaafmæli lians.
Segir þar m. a.:
„Eftir að Auden settist að í Ameríku tók afstaða lians til
þjóðfélagsins og einstaklingsins stakkaskiptum. Honum varð
smám saman ljóst að félagsleg lausn á vanda mannkynsins <'i'
ekki fullnægjandi nema til komi fyrst persónuleg lausn ;i
vanda livers einstaklings, og þar kemur kristin trú til skjal'
anna. Hann áleit í öndverðu að bægt væri að lækna kærleik^'
snautt mannkyn með þjóðfélagsumbótum, en komst að ra«J1
um þann dapurlega sannleik, að ríkisvaldið getur ekki þvingað
menn til að elskast. Hveir einstaklingur verður af sjálfsdáð'
um að glæða með sér bæfileikann til að elska, og umbætu1
í þjóðfélaginu verða að spretta af kærleik, ekki liatri iniH*
manna eða stétta. Sennilega befur ekkert nútímaskáld geít
kærleikann að böfuðinntaki og samnefnara skáldskapar síi1®
í jafnríkum mæli og Auden. Enda Jiótt Auden og Eliot baf1
báðir fundið lansnina á vandamálum nútíöarmannsins í kristH'
um trúarviðhorfum, eru þeir liarla ólík trúarskáld. Eliot oi'11
af máttugri trúartilfinningu og yfir skáldskap lians er ákveði'1
trúarleg dulúð, en trú Audens er fyrst og fremst af vitræm111’
toga spunnin og bann ferðast ævinlega í beiðríkju skynsen1'
innar. Af þeim sökuin er liann ekki eins sannfærandi trúlir'
skáld.“
Vantar botninn
Jóbann Hannesson, prófessor, binn fjölfróði og þjóðkiu1111
gáfumaður, liefur lengi skrifað „Þankarúnir“ í Lesbók Moi'í'
É