Kirkjuritið - 01.03.1967, Page 36

130
KIRKJURITIÐ
kærleika, allt það, sem cr undirstaðan undir góðu og fögi'11
mannlífi, þá flýja menn og ganga úr leik. Þá finnst mönnuifl
að verið sé að ganga á sér, stolti sínu sé misboðið, þeir séU
arðrændir og þar fram eftir götunum.
Aldrei þekkti ég þennan mann, hljómar á ótal tungum, Iivar
sem meistarinn fer með krossinn sinn þunga, sem svo fáir vi!ja
bera með honuni, þó að allir vilji vera mcð honum í ParadiS’
En ætlir þú að aftni Krists að vera,
þú átt um daginn krossinn lians að bera.
Hver sem afneitar mér fyrir mönnum, boniim mun ég afneiti*
fyrir föður mínu má himnuin. Og Jiér átti Jesú ekki við neinaí
varajátningar, Iieldur fylgil í rauii og sannleika.
Vér erum ekki í förinni með lionum nema vér viljum 1*$
sama og bann, skiljum að liverju bann var að vinna, bveriHe
liann vann, og livað þarf á sig að leggja til þess að markin11
verði náð.
Aðeins þeir, sem fúsir koma undir krossins stranga og meg*,a
með fórn sinni að lyfta einbverju af armæðubyrði lieimsins ei'11
í hópnum lians og munu setjast með boiium að borðum í guðs'
ríki. Sá einn gróði fölnar ekki né fyrnist.
Áfram Kristsmenn, krossmenn ...
★
Á Holtavörðuheiði
Norðurfjöllin blöstu blá
björtum himni móti.
Færð var eins og yrði þá
annað bljóð í grjóti
Jóhunna FriSriksdóttir.
J