Kirkjuritið - 01.03.1967, Blaðsíða 44

138
KIRKJUIiITln
vissu um framtíð messunnar á sjóuvarpsöld. Barna- og unglinga'
starfið er líka aðeins einn þáttur aðkallandi lausna. — Áðuf
fyrr var það meginstyrkur prestanna að þeir voru nákunnugir
öllum í söfnuðunum og lifðu lífi alls almennings.
Heimskunnur kristniboði, Stanley Jones, segir frá því, að
eitt sinn er liann Iiafði lokið rœðu um kristindóminn á fj‘>i'
inennum fundi á Indlandi, stóð upp háskólakennari og mselt*
á þessa lund: „Ef J)ið kristnu mennirnir lifðuð eins og J>>ð
töluðuð værum við allir orðnir kristnir fyrir löngu4..
Þetta sýnir vora veiku lilið, en bendir samtímis á |)á Iei‘'>-
sem beztu menn kristninnar bafa alltaf gengið og leitt hefur
lil J)ess að ábrif kristninnar um víða veröld eru ómetanleg.
Niðurstaða mín er jtessi: Það er mitt og Jutt að vinna
blutverki kirkjunnar, |)ví að livað væri |>jóðlífi voru og ölltH"
beimi farsælla en efling kristilegs anda — anda friðar og gó®'
vilja meistarans, sem var og verður: Vegurinn, sannlfíikurim1
lífifi.
Himneski faðir!
Auk oss trú, lát oss auðnast að leita sannleikans og fylgja
réttlætinu, efl góðvilja vorn í garð allra, lijálpa oss í vanda
og inegi oss auðnast að brjóta friðinum braut!
Kristindómurinn þarfnaðist ekki neinna „varna“ gegn ‘>‘'1’
um trúarbrögðum í lians augum. Hann var Jtvert á móti sób"’
sem léði daggardropum þeirra Ijóma sinn.
Hann trúði á Guð, |>ess vegna var liann svo frjáls. Þar s"1'1
við liinir verðum að berjast við að verjast falli, stóð ba"
sem á steini.
Þess skyldu menn gæta, að Jiað var ekki fjarlægðin se"!
gerði liann niikinn J)ví nær sem komið var, óx liann nta"'1
meira í augum. —- Eivind Berggrav um Nathan Sederblorn•
1