Kirkjuritið - 01.03.1967, Blaðsíða 42

KIRKJURITIÐ
136
guðstrúarmann í þeirri merkingu að liann tryði á vitandi afl
að baki allra liluta.
Trúarskáldið lýsir þessari vissu sinni á þennan veg:
f hendi Guðs er liver ein tíð,
í hendi Guðs er allt vort stríð,
hið minnsta happ, hið mesta fár,
hið mikla djúp, hið litla tár.
Hverju orði er það sannara að hilið milli vor og Guðs er senni"
lega sízt minna en milli eins ljósneista og sjálfrar sólarinnar.
Vér getum því ekki lalað um liann cins og einhvern í næsta
liúsi. Samt liafa spámenn og spekingar aldanna opinberað oss
meira og minna um eðli hans. Engiim — að minni trú — meira
og betur en Jesús Kristur, sem kennir oss að' kalla liann vorn
himneska föður, því að ástin til alls sé ríkust í eðli hans.
Það' er gott mannanna hörnum, því að ()essa þurfum ver
mest með.
Meðan ekki rísa upp rneiri spámenn en hinir fornu og neit'11
meiri og hetri Jesú Kristi, er auðsæilega skynsamlegast að
halda sér við Guðstrúna — þótt ekki komi margt annað einiii?
til, lienni til styrktar, sem liér verður ekki rakið.
Kirkjan er félag allra, sem teljast vilja lærisveinar JesU
Krists og hlutverk hennar er eins dagljóst nú og í upphafi-
að flytja trúar- og siðaboðskap Jesú Krists og stuðla að ]>ví að
andi lians gegnsýri mannlífið eins og auðið er.
Hérlendis ráð'a allir livort þeir eru í þessu félagi eða ekkn
en langflestir landsmanna eru meðlimir |>ess. IJað getur vel
verið að einhverjir séu það óhugsað og eins og af vana. E'1
það eru undantekningar. Ég skal nefna þrjár af höfuð’orsök-
um þess að Islendingar vilja almennt lialda uppi kirkjunni.
Það hýr sama tilfinningin í næstum hverju brjósti og brýst
fram í þessum hendingum:
O, þá náð að eiga Jesú
einkavin í hverri þraut.
í öð’ru lagi er kirkjan vottur liins upprisna og formæland*
þeirrar trúarvissu, að það er eilífð’ bak við árin. Er einstakl"
ingnum annað mál mikilvægara?