Kirkjuritið - 01.12.1967, Blaðsíða 32

KIltKJUKITIÐ
462
andi vera. Sá tími var, Jiegar ekkert auga sá og lieimur ] jóssnis
var lokuð Paradís. Það var fyrst, þegar lengra var komið þr°'
uninni, að lifandi verur öðluðust skilningarvit sjónarinnaf’
og þeir einir, sem sviptir liafa verið sjóninni geta gert sei
í Iiugarlund, liversu dýrmæt hún er.
-— Þegar augun opnast, förum vér að lifa í annarri veröhl-
Það er ekki aðeins að sjónin geri menn liæfari til lífsbarát1'
unnar, kenni að varast liættur, sýni óteljandi leiðir til h’fs'
bjargar, þar sem áður fundust engar. Augun opnast Jíka fyr)l
fegurðinni, sem skín af ásýnd heimsins: Blámi heiðríkjunuar»
purpuri kvöldroðans, sólroðin fjöll, gróandi gras, margvísleft
litaskrúð náttúrunnar, undursamleg tign liennar og saniræn11,
Allt Jietta er lokuð hók Jieim, sem hlindur er. Og liafi ham1
verið hlindur frá fæðingu, getur liann ekki látið sig tlreynn1
um livernig það er. Þannig eru manninum gefin óendanhr
auðæfi með sjóninni einni saman, sem stuðla mega að þvi 11
auka skilning lians, Jiroska vitið og hlása lionum í hrjóst fóíí11
uði, sem engan enda tekur.
Erum vér Jiá skaparanum þakklát fyrir Jiessa dásainh’tt11
gjöf? Skiljum vér, að með Jiessu móti leggur skaparinn alh111
heiminn að fólum vorum, fær oss hann til yndis og íhugunar’
gefur oss liann lil skoðunar og arfleifðar.
Oss bcr «ð syngja lofsöng
Omælanleg gjöf er oss gefin. Er ekki ástæða til að fagna °r
syngja lofsöng, vera Jnikklátur, brenna af þrá IiI að þekkja
vilja og tilgang J>css lífs, sem er svo auðugl og tilhreytinfía1
ríkt, stórfellt og unaðslegt?
Svo ætti að vera, |)ó að hregði út af. Þaö dregur ský 0rl1
sól. Vér fáum ekki ávalll Jiað, er vér girnumst. Vér þurfl,1)I
oft að leggja lalsverl á oss. Margt gengur öðruvísi eii '
óskuðum. Þá verðum vér harmþrungin eða örvæntingar*1 ’
og allur heimurinn hverfur oss í myrku skýi ólundar vorr*
Vér segjum við skaparann: „IIví gefur Jni oss ekki allt, sl11
vér heimtum? Tilveran er óbærileg, lieinnirinn vondur. Þ1’1
og hörn, sem njóta allra gæða í föðurgarði, fyllast óstjórnlefc^
hræði, ef Jieim er hannað að leika sér meira en Iieilsu þeiH*1
7 1 *lir
er liollt, og gleyma Jiá öllu öðru en mótlæti sínu, svo vei
og um Jiá, sem fullorðnir eiga að lieita. Ótrúlegustu sináin1111