Kirkjuritið - 01.01.1969, Page 9

KIUKJURITIÐ
3
„Ég er ljós lieimsins,“ sagði stofnandi kristinnar trúar. Hví-
líkur stórfengleiki þessara ummæla. Og hve undursamleg eru
þau ekki einmitt á vonun dögum, þegar manni finnst svo
mikið til um myrkrið í heiminum! „Látið ljós yðar lýsa
niönnunum“, er livatning hans til vor.
Sjáið þér til, stundum í fávíslegum útvarps- og sjónvarps-
þáttum, eða blaðaviðtölum, er ég að því spurður, livað ég
vildi lielzt, livað mér væri hugleiknast að hafa fyrir stafni,
þann stutta tíma, sem ég á ólifaðan. Þá svara ég alltaf nú-
orðið eins og mér býr í brjósti, alveg af fullri hreinskilni:
Ég kysi að láta ljós mitt skína, þótt það væri aðeins flöktandi,
líkt og þegar kveikt er á eldspýtu í kolniða myrkri, og bloss-
inn slokknar jafnskjótt og hann fuðrar upp.
En livað ég vildi óska, að ég gæti talað til yðar nieð örlitlu
broti af þeirri vissu og snilli, sem Páll átti, þegar liann talaði
til Þessalóníkumanna, eins og þér lieyrðuð í lexíunni. Hann
hafði orðið fyrir því sama og fyrstu lærisveinar Krists, þegar
þeir umbreyttust úr stirðmæltum og hugdeigum liversdags-
niönnum, sem hlupu í felur, er leiðtogi þeirra var liandtekinn,
og urðu liugdjörfustu, mælskustu, snarráðustu, já, jafnvel
glöðustu fagnaðarhoðendur, sem nokkru sinni hafa uppi verið.
Óstöðvandi í málflutningi, ósigrandi livað sem á móti hlés, og
svo lieillandi að enginn fékk staðist þá. Og svo yfirþyrmandi
var ástúðin, sem lýsti af ásjónum þeirra og braust út í orðum
þeirra og gjörðum, að þeir umbyltu heiminum í bókstaflegum
skilningi, eins og við heyrðum, vegna aftakalausrar liollustu
sinnar við þennan konung, Jesú að nafni. Hvað liafði lient
þessa menn? Ég læt mig einu gilda, hvort það er kallað: „Út-
helling andans“ „Afturlivarf á veginum til Damaskus“,
„Tungutal“. Eða hvað, sem yður kann að þóknast. Mér stend-
ur það á sama. Það, sem máli skipti var, eins og þeir sjálfir
héldu fram, að þeir voru endurfæddir. Þeir voru nýir menn
tneð nýjan trúnað, ekki við neins konar jarðneskt vald, heldur
þennan konung, þennan Jesúm. Þrátt fyrir allan þann tröppu-
gang, rugling og þorparaskap, sem síðan liefur átt sér stað
innan kristinnar kirkju, liefur þessi tilfinning alltaf lijarað af
innan kirkjunnar: nauðsyn endurfæðingarinnar, þörfin á því
að deyja til að lifa. Og þar sem ég tel þetta lífæð kristinnar