Kirkjuritið - 01.01.1969, Qupperneq 15

KIRKJURITIÐ
9
flytja sama boðskapinn, lýsa slæmu draumafari efnisliyggju-
aldarinnar. Menn á borð við Burroughs og Beckett bafa gjör-
samlega ýtt Bacon og Pinter út í skuggann, bítlarnir láta öll-
nin illum látum á gröfum vorum og Alan Ginsburg þenur
barmonikuna samtímis því, að elliært gamalmenni eins og
bindúski alspekingurinn, Mabarishi, lýsir blessun sinni.
Kommúnistisks óskliyggja ungaði út Stalin, bamingjuleit í
ainerískum stíl, Lyndon Jobnson, og vor eigin margbreytilega
velferðarþrá Harold Wilson. Verði lilutaðeigendur ekki að
supa seyðið af þesu, á enginn neitt á bættu. Þá liöfum vér
seð óskalieim vísindanna í billingum, þar sem eru báhýsin,
verksmiðjubúgarðarnir, og liinir nýtilkomnu líffæraflutning-
ar, þegar teknir eru líkamshlutar úr ókólnuðum líkum og
gevmdir til að skinna aðra líkami upp við tækifæri. Og svo
mætti lengi telja.
Þá sný ég aftur að uppliafinu, að þessum öðrum konungi,
Jesú. Sainkvæmt kristinni skoðun eru allar tilraunir mannsins
til að ávinna sér jarðneska liamingju, livort heldur einstakl-
mgs eða samfélags, dauðadæmdar. Maðurinn á ekki annars
úrkosta en að endurfæðast, eins og Kristur sagði, verða nýr
maður, eða vera ekki neitt. Ég lief að niinnsta kosti komist
að þeirri niðurstöðu, eftir að bafa mistekist að finna nokkurt
annað úrræði í fortíðarreynslu, ríkjandi öngþveiti eða fram-
tíðarvonum.
Fyrir mér er það Kristur eða ekkert.
Ég lield ég verði að tala í ögn léttari tón undir lokin, því
að eins og þér skiljið, getur fyrrverandi Puncbritstjóri ekki
koniist hjá að skyggnast eftir blálegri lilið, hversu liræðilegt,
sem ástaudið kann að vera. Ég gæti því bætt því við, að það,
sem ég var að segja mun bleypa liálfu meiri hrolli í kirkju-
legar stofnanir lieldur en nokkrar efasemdir — eða vantrúar-
yfirlýsingar. Þeim finnst þetta mikil svartsýnis afstaða, þótt
mer sé til efs, að á nokkurru menningarskeiði, sem sagan
getur um liafi verið lialdið fram jafn æðislegri bjartsýnisskoð-
un og þeirri, að ég og þú, þessar vesælu og dauðlegu mannver-
nr fái alið þá von í brjósti að geta með Guðs náð og með
Éjálp Krists endurfæðst til þess, sem Páll postuli kallar:
„dýrðlegt frelsi Guðs barna“.
Vér nútíðarmenn koma mér stöðugt æ meir fyrir sjónir