Kirkjuritið - 01.01.1969, Side 16

10
KIRKJURITIÐ
sem fjötraðir fan<rar í myrkvastofu. Fjötrarnir eru þær jarð-
nesku þrár o<í vonir, sem vér ölum með oss. Myrkvaklef-
inn, þröngt og myrkvað sjálfið, sem hugurinn er reirður við.
Kristur kennir oss livemig vér getum losað oss með því
að fella af oss girndarfjötrana og brjóta gluggaop á myrkva-
klefann, j)á veitist oss fagnandi útsýn yfir víðerni eilífðarinnar
og dýrðarljóma alkærleika Guðs. Mér er fullljóst að engin
lífsskoðun önnur en sú er liér getur, er í jafn mikilli mótsögn
við j)á, sem nú ríkir, einkum eins og liún er túlknð í fjölmiðl-
unartækjunum, þar sem þau reikningssjónarmið gilda, að vér
getum lifað á brauði einu, og })ví meiru, })eim mun betur.
Samt stend ég fastara á J)ví en fótunum að sú lífsskoðun, sem
Kristur kom til að boða og dó til að staðfesta, er jafn sönn
og gildandi nú og nokkru sinni áður. Og að allir, sem láta
sér það hugarhaldið, ungir og gamlir, lieilir og sjúkir, vitrir
og fávísir, prófgarpar eða prófleysingjar, geta lifað í J)eirri
trú, og fundið J)ar í allri ringulreiðinni og villunni á okkar
öld, rétt eins og áður í öllum kringumstæðum á fyrri tímum,
J)á hugljómun og hugfró, sem ekki hlotnast með öðru móti.
Jafnvel J)ótt svo liendi, eins og bæglega getur átt sér stað, að
menningarskeið vort — og J)ar með talin kirkjan sem stofn-
un, sé skjótt á enda runnið líkt og þau, sem áður voru, mun
ljós Krists ljóma jafn skært og áður og lýsa Jieim, sem leita
undankomu úr myrkrinu. Sannleikur máls lians mun leysa
vanda J)eirra og sefa ótta þeirra, vekja vonlausum vonir, færa
örvæntingarfullum fróun, og kveikja ást í brjóstum þeirra, sem
eru kærleiksvana. Rétt eins og skeði fyrir tvö þúsund árum og
á öllum öldum síðan.
Þegar lokið var kvikmyndatöku minni í Landinu helga,
gekk ég með vini mínum veginn til Emaus. Þeir vðar, sem
enn lesa Biblíuna munið frásöguna af J>ví sem gerðist skömmu
eftir krossfestinguna, er Kleofas, er stóð í einhverjum tengsl-
um við fjölskvldu Krists, og vinur lians, voru á leiðinni frá
Jerúsalem til Einaus. Og eins og óhjákvæmilegt var, ræddu
|>eir sín á milli um þetta, sem skeð liafði rétt áður. Þá slóst
J)riðji maðurinn í fylgd með þeim, varð })eim samferða og
tók J)átt í viðræðunum. Þegar }>eir komu til ákvörðunarstaðar
síns í Emaus, lögðu þeir, vegna þess livað orðið var framorðið,
fast að honum að koma inn og borða kvöldverð með þeim.