Kirkjuritið - 01.06.1977, Qupperneq 39

aðj tji i
Éa r d° kynna mi9 fyrir konu sinni.
frá b°r ^V' °9 heimsótti Þau. Hún var
var ^2i<aiandi’ hann frá Póllandi. Hún
8l mfe9 Þekktri gyðingafjölskyldu
fjöl L"’ seinna sagði hún mér, að
rhóff Í1ennar hetði verið því mjög
in . a'lin’ hún giftist pólskum Gyð-
u 9'- Þau áttu mörg börn. Og við urð-
sú J^0® ^e®ir vinir, konan og ég, og
f isrlnátta entist alla tíð, meðan ég var
fór r^el heimsótti þau oft. Og það
sPyr'°V0' 30 ^au bVrÍuðu ottast að
ar ^ia eitthvað um kristinn dóm, þeg-
næsf °.m fil Þeirra’ og við ræddum
var tlvert sinn um Þau etni- Hun
lnnig mjög einlæg við mig, þegar
hún
Var ein heima.
É j tt Q '
hún hSmn sa9öi hun mer tra Því, að
skorinefSi °r3iS mi°9 veik og veriS
hún v Ui3^’ ^a hetði hun’ a meðan
sýn Q3r a. vaidi svæfingarinnar, séð
hefQj U sitiandi á hástóli sínum. Hún
henna?en9'S fram fyrir hann og hugur
Ur ^ r Verið tuliur ásökunar á hend-
bennar^r?; HV' 'ét hann hana og Þióð
ar. þá 1 a sv° hörmulegar þjáning-
Jesúm 6fé' hun ' einni svipan séð
og har|Standa 111 hsegri handar Guði,
sinn e,.n hefði sagt við hana: ,’Hvert
yöar, f|yt *ér ,minnizt mín f þjáningum
b6q ' ,^er fyrir endurkomu rninni."
ftianni *■ Un Vaknaði’ hafði hún sagt
Það Urn fra Þessu og Þau rætt
miklð sín í milli æ síðan.
IV'aninia er kristin
---
6r Undarl'1111' Sa^ði hun við mig: ”bað
húrfa ag egt’. en þegar grannarnir
um, na ser n'Sri á börnunum mín-
kristin “ o ^6'12 ”iyiamma ykkar er
9 börnin segja þetta sama:
„Mamma er kristin.“ Og maðurinn
minn segir það sömuleiðis."
Ég spurði: „Segirðu börnunum
þínum frá Jesú?“ Hún svaraði: „Hvern-
ig ætti ég að geta annað? Ég held, að
það litla, sem til er af kærleika í heim-
inum, sé einungis komið frá honum.“
En þegar kom að spurningunni um,
hvort hún vildi ekki láta skírast, þá
svaraði hún, að hún væri sannfærð um,
að hlutverk hennar væri að annast
börnin. Hún vissi, að jafnskjótt og hún
tæki skírn, yrði maður hennar að yfir-
gefa hana, og börn hennar yrðu tekin
frá henni. Hún kvaðst ekki trúa því,
að það væri vilji Guðs.
En þau héldu sem sagt tryggð við
mig. Einhvern tíma, þegar barizt var
og sprengjunum hafði rignt yfir
hverfi okkar heila nótt, kom hann,
þessi strangtrúaði vinur, eldsnemma
að inorgni til að sjá, hvað okkur liði.
Og skömmu áður en ég hélt heim
frá ísrael og hætti að starfa þar, heim-
sótti ég þessi hjón. Og hann fór að
spyrja mig: ,,Aili, trúir þú því enn, að
Jesús sé eini vegurinn?"
Aili leggur mikinn alvöruþunga i
þessa spurningu.
— Og ég svaraði: ,,Já, ég trúi því.“
Hann sagði: „Hvernig geturðu það?
Guðfræðingarnir eru hættir að trúa
því?“ — ,,Nú, já. En ég trúi því.“ —
,,Og þetta kennir þú börnunum? Þetta
predikar þú fyrir fólki?“ — Ég játti
því. Þá varð hann æfur og sagði: „Það
ætti umsvifalaust að senda þig burt
úr landinu. — Nei, það ætti að hneppa
þig í fangelsi. — Og bezt væri þó ...“
Hann lauk ekki setningunni, en sýndi
mér ótvírætt með höndunum, að bezt
væri að skjóta mig.
117