Kirkjuritið - 01.06.1977, Qupperneq 49

fr^avoc*a neydd til að hlusta á
lsf Slufyrlrlestra þegar maður vonað-
sm |eft'r hvíicf' ^ eftirmiðdögunum
okk 9°'- urnsj°narkona herbergisins
r í samkomusalinn, þar sem
rri^nrna®ur ávarpaði okkur. Hún hóf
^ s'tt með því að útmála hvað hún
lin^Sa®i urn Guð. Það var ekki bein-
hún Upp°rvandi- Til viðvörunar sagði
(giag9® hver sá, sem nefndi Guð eða
' urn hann, fengi refsingu.
kom an ían9elsisins eru allir orðnir
þejrrnuin'startilkynnti hún. ,,Þið eruð
trúa |e'nu’ sem standið föst í þessu
um ^ "U rausi °9 vitleysu. En við ætl-
viö h° mennta ykkur svo þið losnið
völd SSSar 9riiiur- Flokkurinn hefur öll
eruS nuna °9 hann veit allt bezt. Hér
ejnu pi® ekki í fangelsi, ég vil ekki
erus Smni heyra Það orð nefnt- Þið
sruð ' ftofnun tji endurmenntunar. Þið
tíöa h30 by"Ja upp ykkar eigin fram-
kyns| amin9ju- Þið eruð að vinna fyrir
að v° 'r framtiðarinnar. Og með því
getið'b!* meira en ti'ski'ið dagsverk
Síg ytt fyrir að verða látin laus.
fanqaan i<omu aróðurssöngvar. Meðal
suma^H3 V°rU sön9- og leikkonur,
landin minnilliutatiokki þjóðverja í
komrn^ Þær V°ru neyddar til að syngja
Var aðUnhS'aSOn®Va’ ^ar sem hæðst
Vegara Pjoðverjum en sovézku sigur-
fann ti|rn'r hafnir UPP tiJ skýjanna. Ég
k'kami meb beim ' auðmýkingu þeirra.
Ie9a <5k-Ur sarsauki hverfur á tiltölu-
auömýki!!Tlmum tíma og g|eymist’en
ómerkj| 9’ Jafnvei Þó hún virðist
skiidj ee9ú Særir hjartað- Nú fyrst
að Ver^ vers vegna Jesús talaði um
^®Ur ha!ð'”-hædClUr og kr°ssfestur“.
Var nefnt' Undrast hvers vegna háð
1 sömu andrá og hitt. Nú
skildi ég hversu háð gat sært og hald-
ið áfram að særa.
Þýzk kona stóð á pallinum fyrir öðr-
um gafli salarins. Hún var miðaldra og
hafði einhvern tíma verið glæsileg og
falleg. Hún spennti fast greipar á ein-
kennilega átakanlegan hátt, á meðan
hún söng — og rödd hennar sprakk
á háu tónunum.
Liðsforingjarnir á fremstu bekkjun-
um veltust um af hlátri. Hvað gat ver-
ið skrítnara en að sjá fölnaða fröken
gera grín að sjálfri sér og verða sér
til athlægis. Tárin runnu niður kinnar
konunnar en hún hélt áfram titrandi
röddu.
Næst kom kona, sem enn var til-
tölulega ung. Sú las Ijóð lekandi af
þakklæti til sovét fyrir að bjarga okk-
ur frá nazistum:
„Móðir Rússland, þakka þér fyrir
það, sem þú hefur gert í dag.
Hinn dásamlegi rauði her hefur sýnt
okkur leiðina .. .“ o. s. frv.
Þessum leirburði var fagnað með
háværð af öllum viðstöddum, með um-
sjónarmennina í broddi fylkingar. Sér-
hver, sem sýndi skort á hrifningu lenti
í klandri. Uppljóstrarar höfðu vakandi
auga með öllum andþjóðfélagslegum
tilburðum.
Ég gat ekki áfellst konurnar, sem
tóku þátt í þessum skrípalátum, þær
voru miður sín af þjáningum. Það sem
var kvöl fyrir sumar okkar var nokk-
urra klukkustunda hlé fyrir aðrar. Og
allir tóku þátt í þessum sorasöng.
Hafði ekki frægasta trúartónskáld
Rúmeníu vent sínu kvæði í kross og
127