Kirkjuritið - 01.06.1977, Qupperneq 65

bygQir kirkjulegrar starfsemi fylgt
hefur |9fU Þess Þj°Sfélags, sem hún
er fé|J ve9na Þess að kirkjan
í q_ 9sle9 stofnun (sbr Erik Wolf
dáik fT06’ "• Rechtlich, R.G.G. II.
stöSu t |29nn^ ÞaS gefur henni að-
hefur 0'?;-rnikils féla9slegs valds, sem
^settule^ 'Ö henni sialfri fyrst og fremst
hvag hn9 ' Þe9ar hén hefur gleymt,
í stag b 0r’ e' a' S- teki® að drottna
um S|-á|f ess aS Þjóna, hugsað meira
sitf, ^ 9 si9 °9 Þjóðfélagslegt öryggi
og ejnnnin. serréttindi, en Guð sinn
^ssari^h l<l'n9ana' desus varar viö
42—4g ættu’ er hann í Mark. 10:
unum o a,ar um Þa’ sem ríki yfir Þjóð-
segir; 9 dt' kenna a vaidi sínu. Hann
á rneðai e'9i er Þv' svo farir5 y®ar
diikjii ’ en sérhver sá, sem vill vera
ÞjÓnn yðar 3 -eðal’ .hann Skal vera
.. þv-ar '•' °9 síðar segir hann:
heidur k 9ð lyiannssenurinn er ekki
heldur ti|mKÍnn tjl aS láta Þjóna sér,
sitt tii u' Þess að Þjóna og gefa líf
ytra valdUSnar9JaldS fyrir mar9a-“ Aiit
liti, þes er mikiivægt í félagslegu til-
an f'i Þe^J6*113 freistast menn gjarn-
ie9s vaid að haida aS beiting veralds-
ir,9arámS Se hezta meSalið til lækn-
Ve9ar qeílnKUm kirkÍunnar> sem annars
Un ^arfse^'!?1 ' féla9sle9ri einangr-
hvi, að h • ' nennar eSa hins vegar í
féia9inu Un hefur verið gleypt af Þjóð-
Kirkjuá S6m hún iifir '•
Þ»etta era9an geymir dæmi Þess, hvað
skilningur m'kl11. °9 hrapallegur mis-
'heðal an nutimanum birtist þetta
hotqg j nars i Því, að kirkjan skuli
8Kkum, Z? 'éla9^9U og andlegu
'hni. og j tm. ei^a sér stað í veröld-
'hoð fAu Þe'm ^'igangi er hún mötuð
gstækni nútímans. Það er
mokað peningum í andlega máttlitla
starfsemi hennar, hin félagslegu sér-
réttindi hennar styrkt, og ÞaS er rek_
inn áróður fyrir gildi hennar fyrir
menninguna. Það er sagt, að hið eina,
sem geti bjargað menningunni frá
hruni og fólkinu frá tortímingu, sem
það leiðir yfir sjálft sig með lífi sínu,
sé kirkjan. Þannig er kirkjan í hugum
manna eitthvað, sem þeir ætla að nota
til að þurfa ekki að bera ábyrgð gerða
sinna, án þess að lifa í henni (sbr
Jóhann Hannesson í Kristilegu stúd-
entablaði 1960, bls. 12). Þannig á að
nota kirkjuna til að styrkja menn í
sjálfsöryggi þeirra án Guðs.
Vér skulum vona að þetta verði ekki
svona, því að þá hættir kirkjan að
vera kirkja og verður eins og maður,
sem fórnað hefur sál sinni, sjálfstæði
sínu og virðingu til að lifa eins og
þræll eða undirlægja eigingjarnra og
drottnunarsjúkra manna. Og þá er ekki
langt í land, að menn hafi gefið
kommúnistum raunverulegt tilefni til
að líta á kirkjuna sem hvert annað
mannafóstur, sem hefur verið misnot-
að af hinni ráðandi stétt, til að láta
hina kúguðu sætta sig við kúgun sína
eins og þeir orða það, og að varpa
henni fyrir borð eins og í Austur-Evrópu
(sbr F.N. Oleschtschuk í Atheismus,
Berlin 1955, bls. 18—23, ath. tilvitn-
anir þar í verk Marx, Lenins, Engels
og Stalins. Sérprentuð þýðing á grein-
inni Ateism í Stóru Sovjet-Alfræðiorða-
bókinni III. bindi Moskva 1950, bls.
347—354).
Hugmynd samtíðarinnar um Guð
kirkjunnar minnir á betlarann, sem
stendur við dyrnar og biður ríka mann-
inn að hleypa sér inn upp á þræls
143