Jörð - 01.12.1943, Blaðsíða 67

„Talið þér bara,“ sagði Annabel lcalt og stillt.
„Það er viðvíkjandi gömlu konuhni.“
„Viðvíkjandi gömlu konunni?!“ anzar Annabel og skilur
ekkert, Iivað maðurinn er að fara.
„Sko — hún er horfin.“
Annahel lagði að sér að lmgsa. „Ég býst við að þér hafið
farið Iiúsavillt,“ sagði liún. „Hér er engin gömul kona.“
„Jæja! Pað var nú einmitt það, sem ég þurfti að fá að
vita. Þetta gat aðeins komið til mála — ofurlítill vonarneisti,
ætti maður víst að segja. Ekki svo að skilja, að við gerðum
mikið úr því. Svona nokkuð hefur aldrei átt sér stað áður,
og getur, rétt skoðað, alls ekki ált sér stað. Til þess að komast
úr eyjunni, verður að þreyta töluvert sund.“
Hann skaut horðalagðri húfunni aftur á hnakka, nuggaði
sig framan á höfðinu og varð að orði: „Þeta er auma ó-
lieppnin!“
Annabel kunni þessu ekki og sagði hálfhvatskeytlega: „Ég
skil ekki orð af þvi, maður minn, sem þér eruð að segja.“
„Nú, frú! Ég hélt, að þelta lægi Ijóst fyrir. Hún hefur
auðvitað fargað sér, vesalingurinn. Það má ekki lá henni —
'þetta var þungt áfall fyrir hana, gamla og hruma: Að koma
alla Jiessa löngu og erfiðu leið og vera svo gerð afturreka.
Móðir mín kom söinu leið og eg veit, hvernig henni leið
eftir sjóferðina. Hálfdauð úr hræðslu, sagði hún niér. Og
hún gat þó lalað Ensku — siðmenntuð líkt og þér og ég.
Ég á auðvitað ekki við, að gamla konan Iiafi ekki verið
siðmenntuð á sinn hátt, en Jiað virðist svo, sem hún hafi
komið úr landi, Jiar sem ekkert er kennt.“
„Ég hef enga hugmynd um Jiað enn, livað þér eruð að
l'ara,“ sagði. Annabel í vaxandi óró.
Starfsmaður ríkisins horfði á liana ásökunaraugum: „Ja,
sjáið þér, frú! Ég er að reyna að segja yður það vægilega.
Það er skoðun mín, að hún hafi einhvernveginn sloppið úr
húsinu og sett sig í sjóinn.“
„Ilver liefur sett sig í sjóinn?“
„Nú, en móðir lians herra Bernle, frú! Er eg ekki allt af
að. segja yður.... ?“
JÖRÐ 415
27