Jörð - 01.12.1943, Blaðsíða 76

alveg eins og faðir lians hafði einu sinni gert. Þau mundu
komast á það að sendast á skeytum yfir höfuðin á fyrir-
fólkinu. 1 lionum mundi hún að lokum finna týndu börn-
in sín.
Þaðan, sem hún sat, gat liún scð ýfir sundið til húsanna
ógnarhán, þar sem hann átti heima. Og þeir ætluðu að
senda hana heiin.
Kynlegur gauragangur var kominn upp í brjósti Bernle
gömlu. Þetla var ótlalegt. Ilún var liætt að þekkja sjálfa
sig. Hún, sem alla tíð hafði verið svo auðsveip1 og undirgef-
in og þolinmóð, var nú loksins, eftir sextíu og fimm ár,
komin þar, sem hún sagði allri auðsveipni, undirgefni og
þolinmæði upp Iiollustu. Hún ætlaði að berjast.
YRPING viðurkenndra innflytjenda lagði af stað liina
tilteknu leið í land, hlaðin högglum og töskum. Bernlc
gamla slóst í liópinn. Sniðugasti eftirlitsmaður gat enga
hugmynd haft um, hversu híræfinn lögbrotsmaður smaug
hér undir nefinu á honum. Hún var svo sauðmeinlaus á
svipinn.
Enda gat slíkt og þvilíkt alls ekki komið fyrir.
Og enginn tók eftir því.
Hún skildi það, að hún varð að ganga stillt og ákveðið,
en það var vandasamt, því i rauninni skalf í henni hver
taug. Og þegar hún var komin i land, bjóst hún á hverju
augnabliki við því, að hið ótrúlega hús, er gnæfði upp undir
skýin, mundi steypasl yfir hana. Sárkaldur vindurinn vafði
pilsin fast að fótleggjum hennar og sjölin urðu að vængj-
um. Og fólk hrosti til hennar um leið og það fór fram lijá,
en Bernle gamla tók nú ekki eftir því. Henni fannst það
þjóta áfram, eins og það ætli lífið að leysa — væri að flýja
undan hússtrókunum, er mundu hrynja þá og þegar. Og
henni datt ekki annað í hug en að fólkið mundi vaða yfir
liana, ef hún dytti, án þess meira að segja að verða hennar
vart. Og hún fór eins gætilega og hún gat. Á svona stað var
einskis að vona nema af hendi Guðs.
Uppi yfir henni voru svartar grindur, sem öðru hvoru
424 jörð