Jörð - 01.12.1943, Blaðsíða 78

myrkrið lieima, en nú var hún hrædd. Hin sterku lampa-
ljós gerðu andlitiri eitthvað svo viðsjál. Mannþyrpingin
þéltist enn. Og nú fékkst enginn til að iíta á utanáskriftina
á Bernle gömlu. Einhver áfergja rak þetta fólk áfram, fölt
og marksækið.
Bernle gamla vissi ekki, að einnig þetla fólk þráði að
komast heim.
Stundum skreiddist hún inn í útidyraforstofu einhvers
liússins, til að safna kröftum. Stundum fannst lienni ein-
Iivcr lögregluþjónninn skoða sig með tortryggnisvip og
herti hún þá á göngunni sem mest hún mátti. Hún varð
að fá að sjá börnin sín, áður en þeir endursendu hana.
Sumstaðar voru stórir, bjartir gluggar með girnilegum
mat og opnar dyr, sem þessa indælu matarlykt lagði
út um. Og Bernle gamla var svo liungruð, að hún þorði ekki
að líta á þessa staði, og svo uppgefin, að hún þorði ekki að
nema staðar af ótta við, að hún linigi þá niður. Henni vildi
það til, að hún hafði alla sína ævi staðið undir þvngri hvrði
en hún var maður til, og hafði því ekki vit á þvi, að kraft-
arnir voru þegar þrotnir.
Regnið huldi í heinum, gráum hunum. Það hreinsaði úr
götunum allt nema leiguhílana, sem skutust fram lijá
likt og tröllauknar eldflugur, og örfáar, síðhúnar liræður,
sem hrutust áfram og heittu regnhlífunum gegn vindinum.
Enginn þeirra sá hana. Og nú dróst hún að eins áfram.
Það var tekið að renna upp fyrir henni, að hún mundi
aldrei komast á vegarenda. Hnén voru að bila. Iljartað var
að bresta. Á næsta andartaki mundi hún liggja flöt í göt-
unni og ekki geta reist sig við og gefa upp öndina eins og
sliguð húðarbykkja.
Þá minntist Bernle gamla þess Ijóslega, livað hæjarstjór-
inn liafði sagt að skilnaði. Og hún hallaði sér upp að hús-
vegg og fól sál sína Guði.
INHVER var að gráta.
Hún fieyrði það greinilega gegnum rigningarslögin,
vindhviðurnar og sinn eigin, loðna hjartslátt. Það var eins og
42G
jörtn