Jörð - 01.12.1943, Blaðsíða 60

hreykinn. Hún liefði mátt fara hjá sér frammi fyrir heims-
manninum. í stað þess var þráin eftir einhverju ófengnu
uppmáluð í svip hennar, þó aldrei nema liann ljómaði.
Hönd hennar snerti hann — fálmaði um hann. Það var
aumkunarvert, hve ráðleysisleg þau voru bæði. Ilann lukti
hana örmum á klaufalegan, uppgerðarlegan liátt. Hann
sveið í hjartað, er liann fann, hve sjalið hennar var úr grófu
efni.
En allt í einu, eins og eitthvert fullkomnara skilningarvit
en sjón og snerting liefði skyndilega komizt í gagnið, hékk
liún utan í honum og þrýsti sér að lionum líkt og liræddur
fugl þrýstir sér að teinum búrsins, sem hann er að reyna að
hrjótast út úr: „Fritz — Frissi — Fritz minni litli!“
Hann kyssti vanga liennar. Hann fann fyrir jarðarilminum
af henni. Og hávær rödd hennar fyllti eyru lians með sund-
urslitnum setningum á hinni mjúku suður-þýzku mállýzku.
„Guðsmóðir — ég hef verið svo hrædd — ég hélt þið vær-
uð öll dáin — ég hef verið svo lirædd .. .“
„Þeir vildu ekki hleypa mér að fyrr,“ svaraði hann. Hon-
um var erfitt um Þýzkuna. Hann hafði reynt að týna henni
niður — og nú var það eins og að hafa reynt að gleyma sjálfri
mömmu sinni.“
Var það ekki lika nákvæmlega það, sem liann liafði reynt?
Hann liélt áfram — í skvaldurstón: „Gáðu að, þeir eru
nokkuð sérvitrir. Þeir mega til með það. Þeir eiga eigin-
lega enga sök á því. Og hvað sem því líður, þá er ég nú
kominn. Segðu mér — hvernig gekk ferðin? Var farið vel
með þig á skipinu?“
Það var eins og hún heyrði ekki þetta skvaldur: „Fritz!
Ég er svo þreytt. Ég er húin að híða svo lengi. Við skulum
fara heim .. .“
„Já, auðvilað. Tafarlaust. Við skulum hara tala svolítið
fyrst. Það er svo margs að minnast.“
En hann hafði ekkert að minnast á, er til kom. Hann sat
bara cins og mýldur á hekknum hjá henni. Hann tók um
liönd hennar. Hrein, gömul hönd. Og þó báru hrukkurnar
djúpu á höndinni og hálsinum óafmáanlegar menjar jarð-
“408 jörð