Jörð - 01.12.1943, Blaðsíða 10

án minnstu áhrifa. Ilún var ekki annað en skinin beinin
undir fjöðrunum, hversu mikið sem hún át, og fjaðrirnar
héldu áfram að standa sín í hverja áttina, eins og væri það
eðli þeirra, og hreyfði þó enginn við þeim lengur, nema þá
til að strjúka þær sléttar. Engin umbót hreif, þar sem
Heillin var annars vegar. Hversu vel sem við liana var gert,
var hún jafn óféleg og hún liafði alla daga verið — eða
vel það.
Á hverju kvöldi var húið um Heillina í körfu og hlúð að
henni með pjötlum af ýmsu tagi og litum, en körfu þessa
vildi drengurinn liafa fyrir framan rúmstokkinn sinn og
livergi annars staðar. Honum var umhugað að hafa Heill-
ina sína við hendina og geta gegnt lienni undir eins og hún
Itærði á sér að morgni. Hann treysti engum öðrum til nægi-
legrar árvekni og umhyggju. Þarna fyrir framan rúmstokk
drengsins svaf Heillin sætt og rótt. Þrátt fyrir meðfædda
grunnhyggni hafði henni skilizt, að drengurinn var vinur
hennar og hún undi sér vel í námunda við hann. Þar kom,
að hún undi sér varla án lians. Hún varð von bráðar eins
konar aukabarn á lieimilinu og því verður ekki neitað, að
Heillin gaf á ýmsan hátt jafnmikið og hún þáði. Á hinn
bóginn olli liún ýmislegu erfiði og ónæði. Það var Heillin
sem réði því, hvenær vaknað var á morgnana. Þegar hún
gaf frá sér fyrsta heyranlega hljóðið, þaut drengurinn á
fætur og færði henni í rúmið fyrstu máltíð dagsins, mulið
brauð og mjólk, sem hann í skyndi hafði velgt á olíuvél í
eldhúsinu.
Faðir drengsins svaf Iiinum megin við þilið. Yið þetta
þruslc vaknaði liánn, bjdti sér á ýmsar hliðar og tautaði um
leið hitt og þetta, sem ætlazt var til að heyrðist gegnum
opnar dyrnar. Drengurinn kippti sér ekki upp við slíkt. En
um leið og hinn aumlegá staddi fugl æmtaði, var hann allur
á hjólum, að hæta úr fláræði tilverunnar við þessa umkomu-
lausu veru. Föðurlegar morgunstunur lét hann aftur á móti
eins og vind um eyrun þjóta.
Látum vera að Heillin vaknaði snemma og hefði þörf fyrir
árbít; það var skiljanlegt hvort tveggja út frá eðli hænsna.
358 jörð