Jörð - 01.12.1943, Blaðsíða 53

stað, þar sem trúin á Guð var vön að hafast við. Henni fannst.
einhvernveginn hún sjálf svo smá, að varla væri hægt að
húast við því, að Guð myndi eftir lienni. Og liún staulaðist
ofan af þilfarinu, niður í klefann sinn, sem lienni fannst nú
í fyrsta sinni nærri því eins og heimalegur.
Og þaðan lireyfði liún sig ekki úr því, og át ekkert nema
það, sem eftir var af uppþornuðum nestiskökunum. Þarna
sat hún á rekkjustokknum og spennti greipar um svolítinn
róðukross, með augun full af óþrotlegri þolinmæði.
Einkennilegt var það, að enginn skyldi sjá, hversu augun
Iiennar líktust augum lítilla barna, eða, lireint út sagt, Iiversu
nærri hún stóð þeim í nánd hinnsta leyndardómsins. En satt
að segja litu allir niður á liana af þvi, að sýnt var, að hún
níundi aldrei i-yðja sér braut lil fjár og frama, en um ])að
liöfðu allir hinir von. Og fólkið taldi liana varla með réttu
ráði af því, að hún reyndi ekkert til að koma sjálfri sér að.
Satt bezt að.segja hefði varla farið vel fyrir Bernle gömlu,
hefði hugsunin um Fritz og hina ungu konu hans ekki
verið svo sterk með henni. Og þó umfram allt hugmynd-
in um litla Fritz, er átti að gefa henni aftur hennar eigin
hörn.
Hungrinu, óttanum. við allt hið ókunnuga og undarlega,
gleymdi hún vfir hugmyndinni um þessi þrjú, sem hún hélt
sér dauðahaldi í. Þau hiðu liennar. Það var aðeins um að
gera að vera þolinmóður — og minnast þess, að sérhverja
stund, hvernig sem á stóð, var Guð nálægur, eins og bæjar-
stjórinn hafði sagt.
En á nóttunni, þegar hún lá kyrr og lítil í þröngri rekkj-
unni, með pilsin snoturlega samanhrotin til fóta, og sofnaði
við hinn ofsalega hjartslátt skipsins og hroturnar í sam-
ferðafólkinu, þá dreymdi hana oft, að hún væri stödd í litlu
stofunni sinni heima í þorpinu með grænu, frísklegu engin
fyrir utan gluggann og bæjarstjórinn var þar einnig og skraf-
aði við hana og sagði henni frá umræðuefnunum í þorpinu.
Og eina laugardagsnótt dreymdi hana, að forstofan hennar
væri full af litlu vinunum hennar og þau ljómuðu öll í fx-am-
an við ilminn af liunangskökunum hennar. Og hún sagði
JÖRD 401
26*