Syrpa - 01.06.1914, Qupperneq 4

194
SYRPA
um aö vinur okkar, hann Harnó, sé
meira veikur á sál en líkama“.
,,Af hverju markar þú þaö?11
sagöi eg.
, ,Af ótal mörgu. En þó sérstak-
lega af hinni kynlegu framkomu
hans í þessu máli, sem hann hefir á
höndum. Þú veizt náttúrlega viö
hvað eg á?“
,,Nei, eg hefi ekki minstu hug-
mynd um þaö“, sagöi eg.
MOg þó segir þú, aö þið Harnó
séuö góöir vinir“, sagði frú Colt-
hart og hvesti á mig au^ún.
,,Já, þaö er satt“, sagöi eg, ,,viö
erum góöir vinir; en þrátt fyrir þaö
veit eg lítiö um hin heimullegu mál-
efni hans, þvi hann er maöur dulur
í skapi og fátalaöur; og svo er lika
fremur stutt síðan að eg kyntist
honum“.
,,Á eg aö trúa því, að hann hafi
aldrei getið um það við þig, af
hvaöa ástæðum hann fluttist til
þessa lands ?“
,,Hann hefir aldrei sagt eitt orð í
þá átt, svo eg hafi heyrt, enda hefi
eg aldrei spurt liann aö því“.
,,Og hefir hann aldrei sagt þér að
hann hafi dvaliö um tíma í Brook-
lyn?“
„Jú, á það hefir hann minst“,
sagði eg.
,,Og þá hefir hann sjálfsagt eitt-
hvaö minst á ungfrú Trent við þig
— stúlkuna, sem kom hingað vest-
ur með honum frá Brooklyn ? Þaö
er hún, sem þú sást hérna áöan.
Þaö er hún, sem nú er að skrifa
honum bréf — hún ungfrú Edna
Trent. Hefir hann aldrei nefnt hana
á nafn ?“
„Aldrei !“ sagði eg.
„Veizt þú þá ekki heldur, aö
hann hefir veriö í heilt ár að leita
aö konu, sem heitir Madeleine
Vanda, konu, í ætt við Indiána —
konu sem hann hefir aldrei getað
fundið? Ilefir hann heldur ekki
minst á hana ?“
„Nei, aldrei 1“ sagði eg.
„Hefirðu þá aldrei orðiö þess var,
aö hann hafi fariö aö heiman og ver-
iö í burtu heila sólarhringa og stund-
um lengur?“
,,JÚ, eg hefi oft orðiÖ þess var,
aö hann hefir fariÖ aö heiman, en
hann hefir aldrei veriÖ lleilat nætut
í burtu síðan eg kyntist honum“.
„Þú ert hreinskilinn11, sagöi frú
Colthart og fætði sig nær mér óg
talaöi lágt; ,,þú ert hreinskilinn og
saklaus eins og dúfan, og þaö er
gott að eiga þig fyrir vin, því þú
gjörir þér lítiÖ far um aÖ hnýsast
inn í leyndarmál annara. En nú
skal eg segja þér ítrúnaöi, afhverju
eg álít aö vinur okkar, hann Harnd,
sé ekki traustur á geöinu. Það er
einmitt vegna þess, aö hann er alt
af stööugt aö leita að þessari dular-
fullu Madeleine Vanda, og vegna
þess, aö hann beitir svo kynlegri
aöferö til þess. Enginn ungur maö-
ur meö heilbrigöa geösmuni heföi
nokkurn tíma lagt út í slíka villu,
og allra sízt haldiö svona lengi á-
fram, þar sem svo fá gögn voru fyr-
ir hendi til aö styöjast viö. — Eg
trúi því ekki lengur, aö þessi Made-
leine Vanda sé til. Eöa hafi hún
veriö til, þá er ekki minsti vafi á
því, að hún er löngu dáin og leynd-
armáliö grafiö meö henni, hafi ann-
ars um nokkurt verulegt leyndar-
mál verið að ræöa. Þetta hefir að
líkindum veriö tómur tilbúningur og
draumórar sjúkrar sálar. Og bréf-
iö, sem Harnó geymir, er vafalaust
ritaö af vitskertum manni. En