Syrpa - 01.06.1914, Qupperneq 6

196
SYRPA
nú vi8 að eg liafi þegar sagt þér
meir um þetta mál, en eg hefði átt
að gfjöra. En töluð orð verða ekki
aftur tekin“.
,,Frú Colthart“, sagði eg, ,,þú
hefir eiginlega ekki sagt mér neitt.
Þú hefir að eins æst forvitni mína“.
,,Mér þykir fyrir því, að eg skyldi
nokkuð minnast á þetta við þig.
En eg hélt endilega að þú vissir um
þetta alt saman — og jafnvel betur
en eg — af því þú varst vinur
Harnós. Nú vil eg samt reyna að
bæta fyrir brot mitt, og gefa þér
kost á að kynna þér innihald bréfs-
ins, og þá veiztu alt um þetta mál.
En þó er það þeim skilmála bundið,
að þú verður um leið að gjöra nokk-
uð fyrir mig“.
,,Og hvað er það ?“ sagði eg.
,,Það er það, að þú þýðir fyrir
mig á ensku þetta kynlegabréf, sem
Harnó geymir, og þýðir það eins
nákvæn.lega rétt og þér er framast
unt — annað hvort munnlega cða
skrifiega, en þó helzt skrifiega —
og eg skal borga þér í peningum
það, sem þú setur upp fyrir fyrir-
höfn þína. Viltu nú taka þenna
kost? Eða treystir þú þér til að
takast þetta verk á hendur?“
,.Eg skal að minsta kosti reyna
það“, sagði eg, ,,svo framt að þú
áir Arnór til að ljá mér bréfið á
meðan eg þýði það“.
,,Eg er sannfærð um að Harnó
ljær m é r bréfiö“, sagði frú Colthart.
„Hann mundi ekki voga að neitc*
mér um það. Og eg ætla að biðja
þig að skila kærri kveðju minní til
hans, og segja honum að eg komi
heim til hans á morgun til að tala við
hann. Eg veit að það gleður hann.
— Þú mátt líka segja honum frá
samtali okkar ef þú vilt“.
Rétt í þessu kom ungfrú Trent
aftur inn í herbergið til okkar, og
fékk mér bréf, sem hún bað mig að
færa Arnóri. Því næst kvaddi eg
þær og fór heim.
Arnór las bréfið frá ungfrú Trent
með mikilli gaumgæfni. Eg sá að
það hýrnaði yfir honum, og hann
virtist verða hressari. Það leyndi
sér ekki, að honum þótti bréfið á-
stúðlegt og gott. En aldrei fékk
eg að vita, hvað í því var. — Þegar
hann var búinn að lesa það, sagði
eg honum frá samtali okkar frú
Colthart, og gat þess, að hún ætl-
aði að heimsækja hann næsta dag.
Virtist mér að honum líka það mið-
ur vel, að hún skyldi minnast á
þetta við mig.
,,Eg hélt að frú Colthart væri
þagmælsk“, sagði Arnór, ,,en fyrst
hún á annað borð sagði þér svona
mikið, þá hefði hún• eins vel mátt
segja þér alt“.
,,Og það vildi eg hún hefði gjört“,
sagði eg, „því eg get sagt þér það,
að eg brenn af forvitni. Mig lang-
ar svo mikið til að vita um þetta út
í yztu æsar“.
„Og samt sncrtir þetta málefni
þig ekki minstu ögn“.
„Að líkindum ekki1-, sagði eg;
„en hver veit, nema eg gæti eitt-
hvað liðsint þér, ef eg vissi meira
um þetta en eg veit?“
„Eg er hræddur um að þú gætir
ekkert gjört fyrir mig í þessu máli,
þó þú vissir það alt út í æsar“.
„En er þér það ekki mjög áríð-
andi, að geta fundið þessa konu,
sem þið kallið Madeleine Vanda?“
„Jú“, sagði Arnór, „að henni
hefi eg verið að leita, af því mér
er það mikið áhugamál að finna
hana. En hún finst hvergi, og er