Syrpa - 01.06.1914, Síða 7

í RAUÐÁRDALNUM
197
nú ef til vill dáin. Og þaö má líka
vel vera, a8 hún hafi aldrei veriB til
eins og frú Colthart hyggur. Eg sé
því ekki, hvernig þ ú gætir hjálpa8
mér til a8 finna Madeleine Vanda,
þó þú værir allur af vilja gjörBur.
Enda er eg nú alveg hættur a8 leita
a8 henni“.
,,'Ekki vil eg a8 þú hæftir vi8 þa8
aS svo stöddu“, sag8i eg, ,,því eg
held a8 eg geti vísaö þér á konu,
sem þekkir þessa Madeleine Vanda,
og veit hvar hún er niðurkomin“.
,,Þú þekkir konu, sem veit, hvar
Madeleine Vanda á heima?“ sagöi
Arnór, settist upp í rúmina og leit á
mig stórum augum. „Ilvernig fórst
þú aö kynnast þeirri konu?“
Eg kyntist henni aö eins lítillega
og af tómri tilviljun“, sagöi eg.
,,Hver er þessi kona?“
,,Þa8 er s y s t i r Madeleine
Vanda“.
,,Þa8 er ómögulegt !“ sagöi Arn-
ór og hallaöi sér aftur út af á kodd-
ann. ,,Þú ert aöspauga? — Eg
liefi talað viö alla, eöa fiesta kyn-
blendinga, sem lieima eiga í Winni-
peg og St. Boniface, og enginn
þeirra hefir heyrt þessarar konu
geti6“.
,,Eg er ekki a8 spauga“, sagBi
eg; ,,mér gæti ekki gengiö neitt til
þess. Eg segi þér þaö alveg satt,
a8 Madeleine Vanda er enn á lífi,
eöa var þaö fyrir stuttu. En hún
hefir ekki átt heima hér nærlendis
um langt skeiö, og hún gengur nú
undir ööru nafni, af því hún er gift.
Systir hennar fluttist hingaB í sum-
ar. Eg sá hana í svip af tómri til-
viljun, eins og eg sagöi áðan, og
veit hvar hún á heima“.
,,Og hvenær sástu hana?“
,,í júlímánuBi í sumar“,
,,Og hvernig fékstu a8 vita þaö,
aö Madeleine Vanda var systir henn-
ar ?“
,,Hún sagöi mér aðhún ætti syst-
ur, sem héti þvínafni, ogættiheima
langt vestur í landi, en heföi alist
upp hér í Rauöárdalnum, og a8 hún
heföi fiutzt héöan áriö 1870“.
,,Árið 1870?“ sagði Arnór og
settist upp á ný. ,,Þa8 er, ef til
vill, sú rétta Madeleine Vanda. En
segöu mér nú, hvar eg get fundið
systur hennar“.
,,Þegar þú ert Oröinn frískur aft-
ur, skal eg fylgja þér þangaö, sem
hún á heima“, sagöi eg; ,,en fyrst
veröur þú aö segja mér, af hverju
þú vilt, finna Madeleine Van'da. A8
minsta kosti finst mér þaö mjög
sanngjarnt,aö þú látir mig vita þaö“.
,,Helduröu aö þa8 sé í íllum til-
gangi, aö eg vil finna hana?“
,,Nei“, sagöi eg; ,,mér dettur
elcki neitt slíkt hug, því eg er sann-
færöur um þaö, aö þú ert góöur og
heiöviröur maöur. En samt finst
mér það mjög óviöfeldiS, aö hjálpa
þér til aö finna þessa konu, án þess
fyrst aö vita með vissu, hvaöa er-
indi þú átt viö hana“.
,,Þetta er dálitiö leyndarmál, sem
snertir mig og ungfrú Trent, og
engan annan“, sagöi Arnór; ,,'aö
vísu veit frú Colthart um þaÖ, en
þaö snertir hana þó ekki beinlinis.
Hún er móðursystir ungfrú Trent,
og vi8 ur8um að fá hana í H8 meö
okkur, þó okkur væri þa8 alt ann-
a8 en ljúft. En nú er hún í þann
veginn aö ljósta upp þessu leyndar-
máli, fyrst hún ætlar aö la þig til a8
þý8a á ensku þetta bréf, sem eg
geymi. Hún trúir mér ekk', og
heldur a8 eg sé ekki meö réttu
ráBi“.