Syrpa - 01.06.1914, Page 20

210
SYRPA
var svo málóöa að Timfeitch horföi
á hann öldungás hissa og hugsaði
meö sjálfum sér: „Hann hefir feng-
iö sér vel neðan í því“.
,,Við höfum frétt, að þú ert orðinn
vellauðugur“, sagði lögregluþjónn-
inn. „Föðurbróðir þinn í Rostof
er látinn og hefir eftirskilið þér mikl-
ar eignir, er hann hefir grætt. á kaup-
verzlun sinni og með því hann átti
eigi afkomendur, erfir þúalterhann
á. Vegna þess hefir borgarstjórinn
falið mér að samfagna þér og mælist
til að þú kornir upp í ráðhúsið.
Timofeitch klóraði sér fyrir aftan
hægra eyrað og glápti utan við sig
á lögregluþjóninn er stóð bíspertur
hálfhlægandi og hneigði sig fyrir
lionum í sífellu.
,,Hér liggur fiskur undir steini“,
hugsaði ferjumaðurinn. ,,Svona
menn hafa ekki mikið fyrir því sem
ekkert er“.
,,En hvað gengur annars að þér
Míron?“ spurði hann. ,,Þú hefir
víst verið í afmælisveizlu hjá vinj
þínum“.
Lögregluþjónninn sór við allar
dýrðlingamyndir almanaksins að
hann væri áreiðanlega sendur frá
borgarstjóranum.
,,Komdu“, hélt hann áfram.
,,Hann mun sjálfur skýra þér frá
þessu öllu saman'1.
Timofeitch fylgdi honum og á
leiðinni var hann að brjóta heilann
um það, hvaða ættingja hann hefði
getað átt í Rostof. Að síðustu rifj-
aðist það upp fyrir honum að hann
reyndar átti föðurbróðir, er hafði
sest þar að fyrir mörguni árum, en
lengi hafði hann ekkert um hann
heyrt.
Þegar Tímofeitch kom til borgar-
stjórans mælti hann:
,, Föðurbróðir þinn í Rostof er
dáinn og hefir eftirlátið þér tvær
sölubúðir og yfir hundrað þúsund
rúblur“.
Litlu síðar lagði Timofeitch af
stað. En þrátt fyrir staðhæfingarlög-
regluþjónsins trúði enginn að hann
væri orðinn auðugur maður, né vildi
lána honum peninga. Sjálfur átti
hann ekki einu sinni fimm rúblur.
En hvernig sem honum hefir nú
gengið konist liann loks til Rostof.
Þegar ferjumaðurinn leit öll þau
auðæfi er honum höfðu hlotnast,
ætlaði hann varla að trúa sínum
eigin augum; jafnvel í sínum djörf-
ustu draumum, hafði hann aldrei
hugsað sér slíkt ógrynni fjár. Og
hvernig átti hann nú að nota allan
þenna auö? Sú hugsun vakti hjá
honum miklar og margvíslegar á-
hyggjur.
Á sumum stöðum átti hann rnikla
inneign. Á öðrum stöðum skuldaði
hann töluverðar fjárupphæðir. Nú
þurfti að hefja lögsókn á hendur
nokkrum skuldunautum og greiða
að fullu nokkra víxla, er fallnir voru
í gjalddaga. All-mikið af vörum
hafði verið sent til umboðsmanns í
Moskva og eigi lítið til landamæra
Kirgisa. Og umboðsmennirnir rit-
uðu honum bréf og gáfu honum til
kynna að þeir biðu frekari fyrirskip-
ana.
Timofeitch var óbrotinn ogómen>t-
aður alþýðumaður. Hann hafði al-
drei haft reikningsfærslu á hendi,
og nú varð hann í senn að færa tíu
stórar bækur á dag.
Hann varð ráðþrota og vissi ekki
hvað til bragðs skyldi taka. Hann
gat ekki leitað ráða hjá neinum í
þessari ókuunu borg. Að vísu þótt-
ust margir vera vinir hans, en til-