Syrpa - 01.06.1914, Síða 21

ÞAÐ, SEM FLJÓTT AFLAÐ ER, FLJÓTT AFTUR FER 211
gangur þeirra var nfttúrlega sá, aö
rupla hann og ræna.
Fyrgt var honum boSið í veizlu
og gætt á alskonar ljúffengum rétt-
um. Annar kom sér svo í mjúkinn
við hann, aS Timofeitch býður hon-
um til miSdegisverSar. ÞriSji fær
hann til aS hefja ný gróðafyrirtæki
meS því aS sannfæra hann um aS
þaS verði mikill hagnaÖur fyrir hann.
Sá fjórSi leggur fram skuldakröfu,
er Ti.mofeitch ekkert botnaði í. í
fám oröum sagt: Vesaling^ ferju-
maöurinn vissi hvorki upp né niður.
Hann er óhamingjusamurí velgengni
sinni, hnugginn og þjáður bæBi á
sál og líkama. Hann nýtur hvorki
svefns né matar, og svo lítur út sem
sorgin muni IeiSa hann til bana.
Svo fór hann aS drekka til þess
að drekkja hörmum sínum í sælu-
brunnum Bakkusar. Ur öllum átt-
um streymdu menn á heimili hans
og hjálpuöu honum til aS eySa pen-
ingunum. Það var borðaS og drukk-
ið liðlangan daginn og altákostnað
hans.
Kvöld nokkurt kom hann heim
augafullur. Hann bar náttlampann
inn í svefnherbergi sitt, en varö
fótaskortur og braut lampann. ÞaS
kviknaBi í olíunni og samstundis
stóð húsið í björtu báli. Hann reik-
aði til dyranna, en áður hann kæm-
ist í anddyriS datt hann niöur stein-
sofandi.
Hann mundi hafa farist í eldinum
ef nckkurir menn hefðu ekki komið
í dauðans ofboSi og bjargað honum
á síðasta augnabliki.
Aumingja ferjumaðurinn vaknaði
upp við vondan draum, en þó dróg
hann léttara andann og hjartaS sló
rólegar og allar hrej’fingar hans voru
liSugri, en veriö hafði ílangántíma.
,,Nú eru ekki neinar áhyggjur
framar“, hugsabi hann. ,,Eg ætla
ekki oftar aS láta aðra slá mér gull-
hamra til að ræna mig eSur féfletta
og stela frá mér leynt og Ijóst. Eg
þarf aldrei framar að þjarka við
dómara og málafærslumenn, til þess
aS fá rétting mála minna. Eg ætla
ekki hér eftir að lifa eins og mikil-
mentii og eg ætla heldur ekki aS
drekka aftur vitiö frá már. Öllu er
lokiS, alt horfið eíns og vondur
draumur. Auðurinn kom til min án
þess eg hreyfði minn minsta fingur.
lín guði sé lof, þó eg ekki græddi
féð þá hefi eg þó eytt því.
Og hanu hrækti út úr sér langar
leiðir og að því búnu yfirgaf hann
Rostof.
Hann hafði engan farangur og
hélt því af stað fótgangaudi heirn-
leiðis til fornra átthaga og áleiðinni
naut hann gjafa góðra manna.
Þegar heim kom, varS hann ferju-
maSur i annað sinn. Og frá þeim
degi lifSi hann eins og áður. Nú
er hann orSinn háaldraður maður,
en allir þekkja gamla Timofeitch og
öllum þykir vænt um hann. Og
ánægður með hlutskifti sitt gegnir
hann ferjumannsstarfanum og biður
aldrei framar guS um auð eSa met-
orð.
Jóh. St. þýddi.