Syrpa - 01.06.1914, Qupperneq 30

V
220 SYRPA
ganga berfætt að öörum kosti ef
hann bregöist sér. Ari kvaöst ekki
hafa skóleöur til sölu. Hann veröi
því aö leita annara en sín er færri
menn haíi til að skóa. Þorleifur kvaö
hann eiga margar gamlar nauta'núö-
ir í eldaskála og geti því vel mist
eina sér aö bagalausu. Ari kvaö það
lýgi hans. Þar væri eigi annaö aö
sjá, en fáeina sauðabjóra og nokkra
lambskinns snepla. — Þorleifur kvað
það myndi sýna sig brátt hvort sjálft
yfirvaldið færi með lygi. Þeir þrfitt-
uöu um þetta nokkra stund í bæjar-
dyrum og stóð sinn hvorumegin út
viö vegginn, þaöan lágu löng göng
til eldhússins. Þá voru griðkonur
viö matgerð í eldaskála. Vonum
bráöar bárust þaðan hljóð og háv-
aöi nokkur til bæjardyra. Og er
minst varöi, kemur nautshúð ein
mikil skoppandi á skæklum l'ram
göngin og út á milli þeirra. Sá Ari
það til hennar síðast aö hún hvarf
austur um Ögurháls. Þá hló Ari
og mælti: Já ekki þurfti fjanda ráð
að kenna. Nú ertu þá búinn að fá
á lappirnar Þorleifur, því að þarna
fórstu með vænstu húðina mína.
Þorleifur þakkaði honum húðina sem
bezt, og kvaö hann myndi uppskera
mikil Iaun á dómsdegi fyrir slíka
hjálpsemi viö stiauða menn og ves-
alinga. Ari baö hannaldrei þrífast,
og snauta heim sem skjótast og
gæta húöarinnar því ekki væri víst
aö sendisveinninn hefði skilaö henni
á Strandseljum. Hann gæti hafa
mynt aö Þorleifur ættiheima atinars
staöar og fariö meö húðina þangaö.
Þorleifur glotti og gekk á braut án
þess aö svara.
(Jm þetta kvað Þorleifur löngu
síöar vísu þessa:
Ylgdur varö hann Ari þá
ákaft saup á hveljum
skinnið sitt, er skoppa sá
á skæklunum heirn aö Seljum.
(þ. e. Strandseljum).
IX.
Vetur einn harðan og langan, féll
snær svo mikill um alt Vesturland
aö undur þótti, og mundi enginn
maöur slíka fannkyngi. Sukku þá
bæjir víöa í djúpfenni, þar sem dalir
voru þröngir,og peningshús á mörg-
um stöðum hörfu alveg. — Ari í
Ögri álti skip mörg, bæði stór og
smá, er hurfu öll undir snædynguna
og óttaöist hann aö þau myndu
brotna í spón. Þótt starfsmenn í
Ögri væru rnargir, þá höföu þeir
æriö aö vinna, því fjöldi varö aö
moka snjó alla daga. Voru því
engin tök á því að moka upp skipin,
og færa á óhultan stað. Sá nú Ari
bóndi aö eigi mátti svo búið standa.
og sendi orö Þorleifi aö hjálpa, og
skildi það vel launaö. Þorleifur lézt
ófús í fyrstu að taka þann starfa að
sér. En Ari sótti fast á, og kvaö
hann einn eiga völ á nægum liös-
afla, ef sig grunaði rétt. Þorleifur
glotti við, og kvaö eigi víst aö pilt-
ar sínir vildu starfa í þágu Ögur-
bóndans. Ari kvað þá eigi hús-
bóndaholla ef þeir eigi vildu Þor-
leifs gagn í hvívetna. Þorleifur
kvaöst þá myndi taka aö sér verkið
meö því móti aö Ari sjálfur kæmi
þar hvergi nærri, eöa nokkur af
mönnutn hans; eöa forvitnuðust um
hvernig verkiö gengi, því .annars
gæti svo fariö að einhver spjöll yröu
á verkinu. Ari lofaöi þá hátíölega
aö láta alt vera afskiftalaust frá
sinni hliö. Aö svo mæltu tók Þor-
leifur til verka.