Syrpa - 01.06.1914, Síða 31

ÍSLENZKAR ÞJÓÐSAGNIR
En illa hélt þó Ari þetta loforö
sitt. Forvitnin lét hann ekki í friöi,
svo hann nokkru seinna læddist
þangaÖ, er haun hélt sig ósýnilegan
augum Þorleifs og hans vinnulýös.
Var þá svo iangt komiö verkinu aö
púkar hans voru aö moka upp síö-
asta og stærsta skipiö. Þótti hon-
um þar hrottalega gengiö aö verki.
Snjórinn þyrlaöist tipp í himinháa
stróka, eins og af. hvirfilstormi, og
kastaðist svo út til allra hliða. Þar
skamt frá stóö Þorleifur sjálfur og
hrópaði í sífellu: Ekki aö brjóta !
Ekki að brjóta ! Því Ari bóndi á !
Ari bóndi á !
Þegar Ari hafði horft á þetta lit!a
stund, sem höggdofa, hvaö viö
geysihár brestur og knörrinn sprakk
aö endilöngu milli stafna. Þá leit
Þorleifur í áttina þangað sem Ari
liaföi falið sig og mælti svo hátt að
hann mátti gjörla heyra: ,,Sjáðu
nú Ari minn, aÖ fáum leiðir gott af
forvitninni".
Ari snöri þá sneiptur heim til sín
aflur, og vildi gjarna hafa setiö kyrr.
Litlu síðar kom Þorleifur. Haföi
hánn þá lokiö verki sínn til fulls,
svo sem áskiliö var í fyrstu; komið
öllum skipunum úr hættu, og geng-
iö frá þeim traustlega. ,,En spjöll-
in’ á verkinu“, mælti hann, ,,eru
þér en ekki mér að kenna“.
Ari kvað þaö satt vera. Fjand-
ans forvitnin hefði hlaupið þar með
sig í gönur, og svift sig dýrmætasta
erfðagripnum, — en Þorleifur myndi
þó hafa getaö afstýrt óhappinu hefði
hann viljað.
Þorleifur glotti og svaraði því
cngu.
X.
Maður spuröi Þorleif að heiti og
)iann svaraöi með vísu þessari:
221
Sjáðu hann Þorleif Þórðar-niö
þektan af spökum mönnum
og hefir ei lært þann heimsku siö
aö hafna guði sönnum.
Þorleifur var eitt sinn staddur þar
seni rætt varum féfýkn ríkismanna,
þá kvaö hann þetta:
Ekki neitt eg í þeim skil
auðs er lirúgum safna;
en hvað hefir gengið guöi til
aö gjör’ ekki alla jafna ?
Vísur þær sem hér fara á eftir,
kvaö Þorleifur er hann fann aö
dauðastund sín myndi vera í aðsígi.
Sýna þa r, aö ekki liafi æfi lians ver-
ið tómir sæludagar, eða sólskins-
stundir, þótt hann slyppi frí við
galdraofsóknir.
Losnar nú, þaö viss er von
við sitt rauna-tjóður
Þorleifur skáldið Þórðarson
þreyttur og ellimóður.
Allslaus kom eg inn í heim
allslaus bjó þar löngum,
allslaus fer eg út úr þeim
afardimmu göngum.
Mótgangsaldan, mjög var jöfn
mændi’ yfir stefni knarrar;
kemst eg senn í kyrra höfn
kveöur mig Hel til farar.
Maöur nokkur sem ekld þekti
Þorleif nema af afspurn, og sögu-
sögn óhlutvandra manna, kallaöi
hann guðlausan galdrahund. Þeg-
ar þeir sáust löngu síöar kvað Þor-
leifur:
Lastiö þitt mér þótti slæmt
— þaö held eg engin styðji, —
þú hefir breyzkan bróöur dæmt
brotlegur Adams niöji.