Syrpa - 01.06.1914, Qupperneq 37

MAGNHILDUR
227
síðu regnkápunni. Hennar saga
var landslagsins, liið fíngerða,
dreyinandi andlit licnnar var fult
löngunar, engu síður enn fjöllin
vdi’u ]>akin skýbólstrum. Alt sem
hann sá, náttúran og fólkið var
rammi utanum hennar mynd.
ÍÞegar hann nálgasist veginn, fór
flutningsstúlkan og sótti liestinn
sem hafOi gripið niöur l>ar skamt
frá, cnn á mcðan hún tcymdi hest-
inn til baka horöi hann án afláts
á brúðkaupsfólkið.
“Ertu hcitbundin,?” spurði hann
brosandi.
“Sá sem cignast mig liefir ckki
fengið sjónina,” svaraði hún með
málshætti.
“Þá langar l>ig til einhvers ann-
ars og meira, enn l>css sem l>ú nú
hefir með höndum,” sagði hann.
“Máske til Yesturlicims?” bætti
hann við.
Hún varð forviða, liann liufði
getið rétt til.
“Hefir ]>ú þessa flutninga mcö
höndum til ]>css að ná sem fyrst í
ferðapeninga.?
“Drykkjupeningarnir eru drjúgir,
cöa livað.?”
Ilún roðnaði, cn svaraöi engu, en
scttist ui > i>í vagninn og sneri að
lionum baki, fyr enn liann sjálfur
var kominn u]>i>f vagninn.
Þau náðu brátt gistihúsunum,
scm stóðu hvítmáluð, sitt livoru
mcgin við vcginn, rétt við inngang-
inn að aðal ]>or]>inu. Þau námu
’staöar viö annað þeirra.
U]>]>við grindverkið stóðu nokkrir
sjómenn, flestir ungir. Þeir höfðu
vcrið að virða fyrir sér brúðkaups-
fólkið, enn biðu nú fcrðamanna cr
flytja þyrfti út á skipið.
Pci’ðamaðurinn fór niður úr
vagninum og inní gistihúsið, á með-
an leysti stúlkan kistuna af vagnin-
um. Til þess liafði lienni vfst boð-
ist hjálp, því þcgar ferðamaðurinn
leit út um gluggann sá hann liana
hrinda frá sér löngum slána í stutt-
treyju. AÖ líkindum liefir liann
sagt* eitthvað dónalegt um leið,
ncma liinir sjómennirnir scm hjá
stóðu, fóru allir að skclli lilæja.
Stúlkan kom þrammandi með
liina þungu kistu, hún kom bros-
andi inn, þegar ferðamaðurinn opn-
aði fyrir henni dyrnar.
Meðan hann taldi henni pening-
ana sagði hann:
“Eg er þér sammála Rannveig, þú
þarft að komast til Ameríku, og
það scm allra fyrst.”
Hann gaf lienni tvær spesíur og
sagði: “Eg legg til minn skerf.”
Hún horfði á liann mcð opin
munn og augu, tók við pcningun-
um og þakkaði fyrir sig, cnn fór
mcð báðum höndum aö laga liárið,
sem aftur var farið að liðast niöur
um kinnarnar, við það misti hún
eitthvað af peningunum niöur á
gólfið, og þegar hún bcygði sig eftir
þcim, losnuðu nokkrar spennur úr
lífstykki hennar, svo að sjalið féll
niður á gólfið, því eitthvaö var
bundið í það, sein l>yngsli var aö.
Meðan hún var aö lagfæra þetta,
misti liún aftur peninga á gólfiö.
Loks tókst henni aö komast í burtu
mcð það alt saman.
Fyrir utan var henni þcgar tekið
með ruddalegum glcnsyrðum, cnn
aö þessu sinni ansaði hún þeim
engu; enn leit flóttalega inn um
gluggann, um leiö og hún flýtti sér
fram hjá mcð hestinn.
Það átti fyrir lionum liggja að sjá
hana cinusinni cnn, því þegar hann