Syrpa - 01.06.1914, Síða 38

228
SYRPA
litlu seinna var á leið niður að höfn-
inni, stóð hún í dyrunum á húsi
nokkru sem hann fór fram hjá, hún
sneri baki að strætinu. Fyrlr ofan
húsdyrnar hékk nafnspjald, á því
stóð: “Skarlie, söðlasmiður”. Hann
kom nær húsinu og sá Magnliildi
standa inn i ganginum. Hún iTafði
elcki farið úr regnkápunni, þótt fyrir
löngu væri ljætt að rigna, jafnvel
hettuna hafði liún ennþá á höfð-
inu.
Magnhildur tók fyr eftir honum
og færði sig undireins innar, Rann-
veig sneri sér við og gjörði það
sama.
Það sama kveld var farhréf Rann-
veigar keypt, ]>ví upphæðin var
fengin. Magnhildur fór ckki að
hátta, þegar Rannveig fór frá henni'
um kveldið ])ó síðla væri. Hún
sat ýmist í stórum stól, í litla iága
herberginu, eða gekk eirðarlaust
um gólf. Einstöku sinni sneri hún
sér út að glugganum, þrýsti hinu
brennheita ehni að köldu glerinu-
og mælti í hálfum hljóðum:
“Þá hlýtur hún að vera til ein-
hvers álcvörðuð.”
II.
Hún hafði heyrt þessi orð fyr.
í fyrsta skifti, úti í kirkjugarðin-
um, hinn stonnasama vetrardag, er
hún fyigdi fjórtán nánustu ættingj-
um sínúm til grafar; öllum sem
henni þótti vænt U)n, afa sínum og
ömmu, foreldrum og sisfkynujn.
Ilún var komin þangað aftur. Á
stöku stað hafði vindurinn feykt
snjónum, svo sást í auða jörðina,
girðinga staúrarnir sáust greinilega
elnstaka stórir steinar gnæfðu upp
úr snjónum, eins og höfuð á ófreskj-
um, að öðru leyti virtist fönnin
hylja iíkamann.
Vindurinn blés að baki þeim, í
hinum opna kirkjugarði, rekurnar
voru bornar úr líkhúsinu. Frá
gamla kirkjuturninum heyrist
liringing á hringing ofan, nöpur og
ónotaleg.
Hríðskjálfandi stóð fólkið þó að
það væri í aðhncptum yfirhöfnum.
Presturinn var í vatnstígvélum og
skinnfötum innanundir hempunni
með stóra vetlinga á höndum sér,
og hánn benti í allar áttir. Með
öðrum þeirra benti hann á hana:—
Yesalings barnið stóð kyrt á
skjálfandi fótum og með hendur
fyrir kinnum, þannig var hún leidd
yfir hina íslögðu á.
Sú einasta vera sem drottni þókn-
aðist að frelsa! Til hvers er henni
gefið lífið, hvað er henni ætlað?”
Hún ók með prestinum, heim á
prestsetrið, sitjandi í fangi lians.
Hann tók hana í sína umsjá til að
ganga á undan með góðu eftirdæmi.
Rótt og vært hallaði hún sér upp
að brjósti hans, með litlu hálffrosnu
hendurnar inní hinum stóru glóf-
um prestsins, svo hún snart feitu
og ijjjúku liendina lians.
Alla leiðina sat l)ún og var mjög
þungliugsi, spyrjandi sjálfa sig:
“Til hvers er eg ákvörðuð, hvað er
mér' ætlað.?”
Hún hélt hún mundi komast að
raun um það ])egar hún kæmi á
prestsetrið. Enn það brást algjör-
iega; hún sá þar ckkert, alt sem þar
var hafði hún séð áður, að undan-
tokinni slaghörpu, í innra herberg-
inu, sem einmitt var vcrið að leika
á, og hrcif l>ana mjög.
Við það glcymdi hún þeirri hugs-
un scm henni var ríkust í brjósti,