Syrpa - 01.06.1914, Qupperneq 39

MAGNHILDUR
229
licgar hún gekk inní herbergið.
Presturinn átti tvær dætur. Þær
voru með smá enni, kringluleit höf-
uð og ljósar fléttur. Pyrir þær
liafði nýlega verið fengin kenslu-
kona, sem var föl en feitlagin, með
fleygnari háls en Magnhildur hafði
nokkurn tíma séð.
Þegar hún talaði var sem stæði
köggull í liálsi hennar. Magnhildi
varð ])að ósjálfrátt á að ræskja sig
í nokkur skifti, hennar vegna, sem
þó kom að engum notum. Hún
spurði að heiti Magnhildar, og
hvort hún væri læs, og það var hún
því allir hennar ættmenn liöfðu
verið mjög námfúsir. Og bar þá
kenslukonan upp þá tillögu,—en
altaf með þessum sama óhreina
liljómblæ í málróminum,—að hún
væri látin læra með dætrum prests-
ins, til þess að reyna að auka áhuga
þeirra fyrir náminu, liún hafði einu
ári fleira enn eldri dóttir prestsins.
Frúin sat þar til hliðar við út-
sauma, hún leit upp sem allra
snöggvast, horfði á Magnhildi og
mælti síðan:
“Gjarnan það,” og hélt áfram við
saumaskapinn. Hún var meðal
kvennmaður á hæð, ekki mögur, þó
ckki beinlínis feit, liafði lítið höfuð
með ljósu hári.
Presturinn þrekinn og þunglama-
legur, kom niður, eftir að hafa farið
ú'r licmpunni, reykti pípu sína; um
leið og hann gekk í gegnum her-
bcrgið sagði hann: “Eg sé að það
kemur vagnhlass af fiski,” og liann
hélt út úr hcrberginu. Yngri dótt-
ir prestsins tók aftur til vinnu
sinnar.
En Magnhildur vissi ekki hvort
liún ætti að vera þar sem hún væri
niður komin, eða fara fram í eld-
húsið. Hún sat á eldiviðarkass-
anum, kvalin af þessari óvissu,
þegar kallaö var til miðdcgisvei'ðar,
allir lögðu niður vinnu sína, stúlk-
an lmetti að spila og lokaði hljóð-
færinu.
Þegar Magnhildur var orðin ein
eftir, enn hcyrði glamra í hnífum
og göflum í hinu licrberginu, fór
hún að gráta, vesalingurinn sem
ekki hafði bragðað neinn mat all-
an þann dag, og var eðlilega svöng.
Undír miðri máltíðinni kom prest-
urinn út úr borðstofunni, því það
liafði komið sér saman um það
fólkið að kaupa meiri fisk. Hann
opnaði gluggann og beiddi fiskisal-
ann að staldra við, þangað til þau
höfðu lokið máltlðinni. Hann
sneri síðan við, til að ganga inn í
borðstofuna aftur. Enn varð litið
útí hornið þar sem Magnhildur
litla sat á eldiviðar kassanum.
“Ertu svöng,” spurði liann, en
hún svaraði cngu. Hann liafði um-
gengist nógu lengi bændastéttina
til þess að vita að þessi þögn henn-
ar, þýddi skýrasta “Já.”
Ilann leiddi liana inn í borðstof-
una, var henni þar þeigjandi valið
sæti við borðið.
Eftir miðdegisverðinn var hún að
leikjum með prestdætrunum, las
meö þeim og fékk kenslutíma í
biblíusögum með þeim. Hún drakk
cftirmiðdagskaffið við sama borð
og þær, og á millum þeirra, svo léku
þær saman uns kvöldverður var
borðaður.
Þcsa nótt svaf hún á lcgubekkn-
um í borðstofunnii, daginn eftir
vann liún og lék sér með dætrum
prestsins.
Hún átti ekki önnur föt cn þau
sem hún stóð í. Enn kenslukon-