Syrpa - 01.06.1914, Qupperneq 40

/
SYRPA
230
an saumaði um gamlan kjól og bjó
henni. Hún fékk skyrtu af annari
dóttir prests, cnn gckk á skóm af
sjálfri frúnni. Legubckkurinn sem
hún hafði sofið á, var fluttur úr
borðstofunni sem gerö var að skó-
verkstofu, því á prestsetrið voru
komnir tveir skósmiðir, til jiess að
sjá um að fóikið þyrfti ekki að
ganga á sokkalcistunum. Henni
var komið fyrir í eldhúsinu, enn
þar var of þröngt, svo hún var látin
fara upp á herbergi þjónustu-
stúlknanna, enn þar slóst hurðin
altaf 'í óræstis legubekkinn, svo
lienni aö íokum var komið fyrir
uppá barnaherberginu og svona
vildi það til að hún borðaði
vann og svaf hjá dætrum prcsts-
ins, nú, og . af því henni vom
uldrei saumaðir nýjir kjólar,
var þaö ekki nema eðlilegt að
hún klæddist einnig kjólum af
þeim.
Hérumbil cins óvænt byrjaði liún
að spila á hljóðfærið, það kom sem
sé, upp úr kafinu að liún hafði
meiri eiginlegleika i ])á átt, en þær,
svo það var ekki nema sjálfsagt að
liún yrði að iæra til þess að hjálpa
þeim.
Á sinn eigin kostnað varð hún liá
og beinvaxin og fékk fögur hljóð.
Kenslukonan æfði liana f söng, en
auðvitað varð hún að syngja cftir
nótum í fyrstunni eingöngu af
því að kenslukonunni þótti bezt
að ciga við það sem vann sig sjálft.
Síðar meir einnig af því, að það
jók gleði þcirra í tómlætinu á
prestsetrinu aö hún skyldi geta náð
svona merkilegri fullkomnun í því
að syngja af papírnum.
Presturinn gat iegið á iegubekkn-
um—hann valdi sér oftast nær þau
þægindi — og hlcgið dátt þegar
Magnhildúr með alli'a lianda við-
brögðum lientist upp og niður eins
og íkorn í tréi. l?að hafði þær af-
leiðingar fyrir hana að hún fékk að
læra mcira, ekki af sönglist—eins
og til hefði mátt ætlast — heldur
fékk hún að læra aö flétta körfur.
í þá daga var það cins og liita-
vciki í flestu fólki, að fullkomnun
í liandavinnu, væri nauðsynleg, og
yrði að ná útbreiðsiu á meðal
bændastéttarinnar, enda voru
margir sendir um ])ctta leyti til
bygðarinnar til aö útbreiða þcssa
kenningu.
Magnhildur var fyrsti og fremsti
lærisveinn. Ilún hlaut að vera
“laghentust.”
Eftir körfufléttingarnar var byrj-
að að nota l)ina tvöföldu rokka,
cftir þá kom vefnaðurinn, sérstak-
lega sá fjölbreyttari, síðan var byrj-
að á lieklu, saumum, o.s.fr. Þetta
lærði liún alt á mjög stuttum tfma;
hún lagði kapp á að skilja það, en
af því að ná liárri fullkomnun i
þessum greinum hafði hún ekkert
gaman. Þá cr hún átti að kenna,
bæði stóium og smáum, ungum og
gömlum, lagðist það í vana fyrir
henni að mæta tvisvar í viku á al-
þýðuskólanum ]>ar sem fjölda fólks
var samann kominn. Það sem liún
cinu sinni var búin aö venja sig á,
framkvæmdi hún án þess að gcfa
því nokkurn gaum eða hugsun.
Þetta var líka ])að sem l)eimilið
liafði lienni að bjóða, scm hún mest
umgekst.
Prúin fór sinn vana gang, í gogn-
um cidliús, fjós og kjallara, að því
loknu byrjaöi hún að hekia; enda
var alt liúsið svo gott sem ekkcrt
oiðið ncma lieklusaumur. Vel
mætti ímynda sér liana, sem feita
t