Syrpa - 01.06.1914, Qupperneq 46

2á6
SYRPA
hvernig myndirnar af þessum tveim-
ur ferðalöngum komu í ljós.
Hann haltrandi á undan með
ferðatöskuna, hún á eftir með regn-
kápu og regnhlíf, lítandi yfir hita,
regn og þorsta, þreytt og hjartan-
lega leið á honum.
Svo staðnæmdust þau að lokum
til að hvfla sig fullkomfega í litla
húsinu hans á eyrinni, þar sem
hún gjörði alt er hana lysti, og gæti
búið um sig eins og prinsessu.
* * *
Ómögulegt er að lýsa með orðum
þeim svip, er kom á andlit prests-
ins, þegar söðlasmiðurinn kvöld
eitt kom uppá skrifstofu hans og
eftir sakleysislegan formála spurði
hann hvort liann hefði nokkuð á
móti því, að liann fengi Magnhildi
sér fyrir konu. Presturinn lá á
legubekknum ’og reykti pípu, en
misti hana úr munninum og hönd-
in féll máttlcysislega niður. Hið
feita andlit hans varð svipiaust.
Loks tók hann snöggt viðbragð, svo
að brakaði og brast í legubekknum
undir honum. Bókin sem öfug
hafði legið á hnjám hans, datt nið-
ur. Söðlasmiðurinn tók hana upp,
brosandi, og blaðaði í henni. Prest
ur var nú staðinn upp.
“Hvað leggur Magnhildur til
þessa máls?”
“Eg mundi auðvitað ekki hafa
spurt, ef hugsanlegt væri, að Magn-
hildur væri því mótfallin.”
Presturinn stakk pípunni upp í
sig og gekk um gólf í þungum
liugsunum. Smátt og smátt varð
hann dálítið rólegri, og án þess að
nema staðar mælti hann:
“Eiginlega vcit eg ekkert hvað af
þessari stúlku á að verða.”
Söðlusmiðurinn leit upp úr bók-
inni, sem hann hafði vcrið að blaða
í, og iagði hana frá sér um leið og
liann sagði:
“Þetta er miklu fremur ættleiðing
heldur en gifting. Hjá mér getur
liún fullkomnað sig í hverju því sem
hún helzt kýs sér sjálf.”.
Presturinn horfði á hann, blés
mæðinni og hélt áfram, og blés
mæðinni á ný.
“Já, þér eruð víst vel efnaður
maður.?”
“JÞótt ég sé ef til vill ekki vel efn-
aður inaður, þá er eg þá nógu efn-
aður til þess að geta gift mig.”
Hann hló. En það var eitthvað í
hlátrinum, sem prestinum féll á-
reiðanloga ekki vel i geð. Og það
átti heldur ekki vel við skap hans
hversu kæruleysislega hann tók
málinu, og sízt af öllu að komið
væri svona flatt uppá sig.
“Eg verð að ráðfæra mig við kon-
una mína um þetta,” mælti hann,
og stundi. “Það verð eg að gjöra,”
sagði hann með meiri áherzlu,—
“og við, Magnhildi” bætti hann við
á eftir.
“Auðvitað,” sagði liinn og stóð
upp.
Stundu seinna sat prestskonan
þar sem söðlasmiðurinn liafði setið
Hún lét báðar hendurnar hvíla f
kjöltu sinni og starði á mann sinn,
sem þunglamalega þrammaði aftur
og fram um gólfið.
“Já, hvernig lízt þér á,?” endurtók
liann um leið og hann stansaði fyrir
framan hana. Hann fékk ekkert
svar, en byrjaði á ný að þramma um
gólfið.
“Hann er alt of gamall,” ansaði liún
loksins,—“Og áreiðanlcga mjög slæg-
ur,” bætti prestur við.—Hann gekk
fast að henni og hvíslaði: “Eigin-