Syrpa - 01.06.1914, Síða 47

MAGNHILDUR
237
lega veit engiim livaðan hann kem-
ur, eða hversvegna liann vill helzt
vera hér. Hann gœti auðveldlega
liaft st ;ra vinnustofu i einhverjum
stórbæ. — Yel fjáður og liðvirkur
hundur.”
í daglegu taii notaði prestu’ :nn
ckki sem fínast mál.
“Nei. að hún f.hyldi láta lianu með
mælgi sinni liafa ltessi áhrif á sig,”
sagði prestkonan hljótt.
“Með mælgi!” Það eru einmitt
orðin; “með mælgi” cndurtók hann
og fitlaði við fingurnar. — “Með
mælgi!” hann þrammaði áfram.
“Mig tekur svo sárt til hennar,”
sagði prestskonan, og nokkur tár
drupu af hvörmum hennar.
Það fékk á prestinn. “Heyrðu
mamma! við skulum tala við liana,
við bæði.”—Og svo gekk hann þung-
lamalega á stað.
Stundu síðar stóð Magnhildur
fyrir innan skrifstofu dyrnar, auð-
sjáanlega liugsandi yfir því, hvað
þau mundu vilja sér. Presturinn
byrjaði:
“Er l)að virkilega satt, Magnhild-
ur, að ])ú sért búin að afráða það,
að giftast þessum söðlasmiðs-
kroppi?”—Það orð notaði prestur
oft í stað þess að nefna nafnið.—
Magnhildur roðnaði meira heldur
en liún hafði víst nokkru sinni
gjört áður. l>að tóku prestshjón-
in sem sanninda vott.
“Hversvegna berðu ekki slíkt
undir okkur?” sagði prestur gremj-
ulega. “Það er mjög undarlega
gjört af þér, Magnhildur!” mælti
prestskonan og grét. Magnhildur
varð mjög óttaslegin.
“Viltu virkilega eiga hann,”
spurði presturinn ákveðinn.
Magnliildur, sem aldrei hafði átt
því að venjast, að talað væri við
liana í einlægni, þorði ekki, að
þessu sinni og þannig spurð, að
segja hreinskilnislega að frá upp-
hafi liefði það verið spaug, þótt
hana með köflum hefði grunað al-
vöru, en sem aftur hefði verið bland-
in spaugi, svo hún að lokum hefði
hætt að kæra sig um að láta í ljósi
nokkur mótmæli eða mótþróa.
Hvernig var henni mögulegt, að
þessu sinni á meðan presturinn
stóð þannig yfir henni, að byrja
á svona langri frásögn.? Nei, í
þess stað fór hún að gráta.
En kvelja vildi presturinn liana
ekki. Við svo búið varð að standa.
Hann kendi í brjóst Um hana, og
þessvegna af gæðum hjarta síns,
vildi hann hjálpa henni til að
leggja grundvöllinn undir framtíðar
gæfu hennar.
Skarlie var jú, ríkur maður, hún
fátækur einstæðingur; henni mundi
víst til einskis að bíða uppá það að
fá betra mannsefni. Auðvitað var
hann nokkuð við aldur.
Enn liann hafði sjálfur sagt, að
hann mundi fremur álíta hana sem
dóttur sína, enn vígða konu.
Það var veifcrð hennar sem liann
hafði fyrir augunum.
Enn á alt þetta gat Magnhildur
ekki lilustað. Ilún hljóp til dyr-
anna; þegai' út á ganginn kom grét
hún sáran, sem lijartað væri að
springa.
Með grátin varð hún að flýja upp
á dimmloftið, til þess með lionum
að verða ekki ónæðisvaldandi. Og
þar uppi varð sorg hennar smátt
og smátt að nokkurskonar fullvissu
Hún hrygðist ekki yfir því að söð-
lasmiðurinn vildi eiga liana, nei!
það var vegna þess aö presthjónin