Syrpa - 01.06.1914, Qupperneq 49

Ijl1 .- i][s][^][g]IE..'l^
HUNDURINN.
(Ræða Vests, Senators).
Fá dýr eiga fleiri iofi'æðuin aö
fag'na en hundar, enda ciga l>au þaö
sjálfáagt ekki skiliö. Sjaldan hafa
lieii' hó hlötiö meira lof og maklegra
cn í ræöu er Vest, senator í Mis-
souri ríki liélt fyrir skönunu. Mr.
Vcst var viö riðinn mál nokkurt í
smáhæ cinum; þegar liann kom
])ar stóð svo á, aö hann varð að
bíöa þess í nokkra daga, aö mál
iia'ns yröi tekið til meðferöar.
Hundur haföi veriö skotinn og
liaföi eigandi lians höfðaö mái á
iicndur manni þeim er hundinn
skaut. Stóð nú hetta mál yfir.
Báru sum vitnin þaö, aö maöurinn
iiefði skotiö liundinn af iilmensku
en aðrir sögöu að hundurinn hefði
ráöist á manninn, og lieföi liann þvi
oi'öiö aö verja sig. Áður cn dómur
var uppkveðinn, báöu lögmennirn-
ir Vcst aö segja sína skoðun og
varö hann við bón þeirra. Hefir
svo mikiö þótt til þeirrar ræðu
koma, aö hún hefir oft yeriö prent-
uö, og birtist hún því hér.
“Háttvirti kviðdómur,” mælti
Vcst, “Bezttt vinir vorir geta snúið
viö oss bakinu og orðiÖ óvinir vor-
ir. Synir vorir og dætur, sem vór
höfum boriö á liöndum og alið upp
viö heitasta eld ástar vorrar, gjalda
oss oft meö vanþakklæti. Þeir sem
cru oss næstir og kærstir geta
brugðist oss. Vér getuin inist eign-
ir vorar; þær fljúga, ef tii vill, frá
oss þegar vér þörfum þeiri-a lielst
meö. Vér getum mist inannorð
vort fyrir augnabliks athugaleysi.
Þeir scm sýna ossmesta auðsvcipni
og virðing á meðan alt leikur í lyndi
vcröa oft fyrstir til að aúsa oss
auri, þcgar ský ógæfunnar dregur
fyrir hamingjusól vora. Iiinn eini
ósíngjarni vinur, sem maöurinn
getur eignast í þessum síngjarna
iieimi, sá eini vinur sem aldrci yfir-
gefui' hann, sá vinur sem hvorki
vanþakkar né svfkur, er hundur-
inn. Hundurinn fylgir húsbönda
sínum jafn trúlega í örbyrgð og
allsnægtum, hreysti og vanheilind-
um. Þegar vetrar hríðarnar liamast
þá sefur liann rólegur á freðnum
steiui, ef liann aöeins fær aö vera í
nánd við húsbónda sinn. Iiann
kyssir þá hönd sem enga fæðu licfir
að gefa. Hann sleikir sárin og
kaunin, scm vér hljótum í hildar-
leik lffsins. Hann vakir viö beð
öreiga liúsbónda síns, eins og hann
ætti að gæta konungs sonar. Þcgar
allir aðrir vinir bregöast, verður
hann einn eftir. Þó aö auður, met-
orð og mannorð lijaðni sem sápu-
kúlur, þá er samt ást lians jafn
stöðug og sólin á braut sinni. Ef
hamingjan snýr baki við húsbónda