Syrpa - 01.06.1914, Síða 57

SVEINBJARNAR SAGA
247
smjör og æðardún, sem farið var
með inn í eldhúsið. Að ]>ví búnu
var þeim öllum boðið inn í klefann
bak við skrifstofu fógetans, og ]>ar
skenkti fógetamadaman þeim sjálf
bæði kryddvín og danskt brenni-
A’ín.
Daginn eftir var haldið heimleið-
is; en ekki á þetta minst einu orði.
Nú vekur Snæbjörn bónoröið við
hjáleigubóndann; en hann svaraði,
að ]>að mál yrði að biða fram yfir
])ing. Ekki iíkaði Snæbirni ]>að
meir en svo vel, en lót ])ó svo búið
standa, og datt ekki í hug, að ]>ar
byggi neitt undir. Hann var í
bezta skapi, og mjög góður viðfangs.
Nú iíður að ])ingi.
lJað var liáð á þingstaðnum forna
við Urðarvík. Það er dálítil flöt,
hömrum iukt á aila vegu. Þar voru
tólf steinar rcistir í hvirfing, lianda
lbgréttumöhnunum tólf, en vestan
til á veilinum var stór steinn flatur
og var bar iýst öllu ]>ví er lýðnum
skyldi kunnugt gei-a. Það var lög-
bingi Færeyinga.
Annan dag þings gerðist, l>að er
nú skal greina.
Svartaþoka var á, og þíngvöllur-
inn troðfullur af fólki. Fógeti stíg-
ur upp á steininn, og tekur til að
lesa ]>að, er ])inglýsa skyldi. Sió
]>á í þögn, og litu allir upp til lians.
Snæbjörn stóð rétt hjá steininum og
studdist fram á staf sinn.
Eógeti las margt og mikiö. Þá
lýsti liann og því og gerði þing-
heimi kunnugt, að ólaf-ur Tómas-
son í Hvalbæjarþorpi hefði fengið
bygging fyrir Nesi og væri réttu.r
leiguiiði þeirrar jarðar, meðan hann
lifði, og ekkja hans eftir hans dag.
Þeir, sem næstir stóðu, sáu, að
Snæbjörn náfölnaöi í framan, er
liann heyrði ]>etta, og þreif báðum
höndum um stafinn, eins og hann
ætlaði að detta. t>ví næst liratt
hann þeim frá, er næstir stóðu, og
ruddist fram að fógeta. ■ En þá
kunni enginn frá að segja greinilega
hvað gerðist; með svo skjótii sviy)-
an varð ]>að, og þokan niðdimm.
Þeim bar engum saman; en þáð eitt
er víst, að fógeti steyptist niður ai'
steininum og ofan á ])á sem næstir
stóðu. Og blóðbogi bunaði úr
stóru sári í vinstri síðunni á lion-
um.
Nú varð þröng á þingi, og lítið
um stjórn eða íáðdeild. Þeir urðu
óðamála og lieyiðist ekki orðaskii.
Þar til er Ásbjörn Guttormsson,
sem var einn lögréttumaöurinn,
kallaði hátt, að höndla skyldi veg-
andann.
Nokkrir ruku á stað, og enn fleiri
á eftir. En enginn vissi almenni-
lega, í hvaða átt Snæbjörn liafði
haldið; hann hafði og viðbragðið,
og þokan kóm lionum a góðu liði,
Þeii' leituðu fram og aftur um lilíð-
ina og hálsana næstu. Einu sinni
kallar einliver, að nú lieyri hann
járnið á stafnum iians Snæbjarnar
skella við grjótið. Snæbjörn hafði
snúið húninum niður á staf sínum,
svo ekki sæist för eftir broddinn,
og lót þokuna geymá sín.
Endurprent.
SJÓORUSTA.
]>að er sólbjartur sumardagur
fyrir n'orðan land (fsland). Hafið
ei- blikandi fagurt breitt og vftt.
Ejariægur niður minnir um ókyr-
leikann, sem aldrei dvín. Ein-
stöku ísjakar sjást á svcimi, og
langt úti í norðri sést blikið af ó-
sHtinni ísbreiðunni, eu í suðri
gnæfa við himin há fjöll sköi'ðótt,
nieð giljum og gljúfrum.
Þá skýtur alt í einu stónun svört-
um skrokk upp úr sjónum, og tveir
hvítir gufustrókar ])jóta í loft upp
með blástri og hvin. Annar skrokk-
ur minni keinur á cftir og gerirslíkt