Syrpa - 01.06.1914, Síða 64

254
SYRPA
til!a“ til San Francisco, ásamt fjölda
hvítra manna. Síöan fóru þau frá
San Francisco meö póstskipinu til
Papeete, sem er stærsli bær Frakka
á Suöurhafseyjunum. Þeim g-ekk
vel ferðin, og komu til eyjarinnar
dag einn í fögru veðri, þegar stað-
vindurinn blés, og brimiö skall á
ströndinni.
Þau leigðu sér hús í borginni, í
götunni beinl á móti bústaö enska
verzlunarfulltrúans. Þau báru sig
hiö ríkmannlegasta, og höföu fjölda
hesta og vagna.
Þaö var líka auðvelt fyrir þau,
því að þau höföu flöskuna í fórum
sínuni. Kókúa var djarfari aö nota
sér hana en Kífi, og aldrei heimtaði
hún minna í einu af kölska en eitt
lmndrað dali. Með þessu móti urðu
þau brátt alþekt um alla borgina,og
þar varö undir eins mikiö umtal um
nýkomnu gestina frá Hafey, sem
óku út frá morgni til kvölds; og um
dýrindis knipplingrana í klæðnaði
Kókúa, og fallegu kirtlana hennar.
Þau fóru þegar fyrsta daginn að
kynna sér mál eyjarskeggja af miklu
kappi.
Þaö var næsta líkt því máli, sem
talað var á Hafey, ef höfð voru skifti
á nokkrum stöfum. Þegar þau
voru farin að geta tala þaö nokkurn
veginn, fóru þau undir eins að bjóöa
flöskuna. Þaö má geta nærri, að
það var ekkert auðvelt að koma út
flöskunni. Bæöi var það, að erfið-
lega gekk að fá menn ti! að trúa því,
að nokkur myndi bjóða þeim í al-
vöru ótæmandi uppsprettu auölegö-
ar og hamingju fyrir einar fjórar
centímur.og svo þurftu þau að skýra
frá því, hverir annmarkar fylgdu
fiöskunni. Þaö var líka ýmist, að
me.in lögðu engan trúnað á orð
þeirra, og geröu gys að þeim, eða
menn litu eingöngu á annmarkana,
settu upp mesta vandlætingarsviþ,
og hörfuðu frá þeim, eins og þau
væri seiðmenn, sem samneyti heföu
við sjálfan myrkrahöfðingjann. Það
var svo langt frá því að þau ynni
liylli manna eÖa álit þar á eynni.
Börnin flýðu þau grátandi, þegar
þau sáu til þeirra í nánd v:ð sig, og
olli þaö Kókúa hinnar mestu sorgar.
Kaþólska fólkiö krossaði sig í á-
kafa, þegar það mætti þeim á förn-
um vegi, og allir þeir, sem verið
höföu þeim vinveittir í fyrstu, sneru
við þeim bakinu.
Loks mistu þau kjarkinn. Þau
vöktu stundum bæði tímunum sam-
an á næturnar, án þess að mæla orð
frá munni, eftir að þau voru búin
að leita fyrir sér árangurslaust allan
daginn, en svo rauf Kókúa jafnan
þögnina, og fór að hágráta. Stund-
um báðust þau fyrir hvort með öðru;
en stundum tóku þau flöskuna, og
settu liana á gólfið fyrir framan
S'S'< virtu fyrir sér skuggann,
sem bærðist innan í henni. Þá
urðu þau hrædd og gátu ekki sofn-
að aftur. En ef annaðhvórt þeirra
sofnaði, þá vaknaði það upp, við
þ;tð að hitt var farið aö gráta, eða
flúið úr rúminu og út, til þess að
vera sem lengst í burtu frá flöskunni;
eöa til þess að njóta einverunnar,og>
gang'a aftur og fram, í tunglsljósinu
annað hvort undir brauðaldinatrján-
um í garðinum, eða niðri á sjávar-
ströndinni.
Iiinu sinuti v;d<naði Kókúa um
nótt í rúmi sínu, og þá var maður
hennar horfipn.
(Framhald).